از شگفتی های کشور ما اینست که رئیس جمهوری نقش رهبر مخالفین را بازی می کند
فرزاد وحید
هر بار که به سخنان پزشکیان گوش می دهیم سخنان مردی را می شنویم که از وضع موجود در کشور شدیدا نگران است.
از یارانه های صدو پنجاه میلیارد دلاری شکوه می کند، از قاچاق بنزین گلایه می کند، از دزدی های سازمان یافته شکایت می کند، وضع اقتصادی را بسیار شکننده و‌نگران کننده می بیند، ولی هیچ کاری در رفع این موانع نمی تواند انجام دهد و خودش هم مثل دیگران می داند که دستهایش کاملا بسته است .
مراکز قدرت در ایران بقدری متنوع اند و هرکدام چنان قدرتی دارند که رئیس جمهور مملکت قادر به انجام هیچ کاری که منافع نا مشروع آنها را تهدید کند ، نیست.
از یکسو سپاه گویا هشتاد در صد اقتصاد مملکت را در دست دارد، تمام کنترات ها را بدست میگیرد و سپس بین ساب کنتراکتور ها تقسیم می کند برای خودش بندر و فرودگاه اختصاصی دارد و هرچه را که بخواهد وارد و صادر می کند، بیست و پنج درصد بنزین شدیدا سوبسید شده مملکت را به خارج قاچاق می کند، ماینرهای غیر قانونی را در کارخانجات مختلف پنهان می کند و میلیاردها دلار از راه قاچاق برق سود می برد، برای خودش سازمان اطلاعاتی دارد ، برای خودش افراد مخالف را به زندان می اندازد و در تمام زندانها سهمیه سپاه دارد و ...
از سوی دیگر گروه پایداری را داریم که کنترل صدا و سیما را در دست دارد و در تمام وزارتخانه ها و دانشگاه ها نفوذ کرده و‌چرندیات اقتصاد اسلامی خود را دستور کار دولت قرار داده است و با آنکه مسئول وضع آشفته اقتصاد مملکت است بهیچوجه اجازه یک تغییر اساسی در برنامه های اقتصادی را نمی دهد.
نهادها و بنیادهایی را داریم که نه مالیات میدهند و نه پاسخگو به هیچ مقام و دستگاهی هستند . به راحتی ثروتهای مملکت را غارت می کنند و کسی جلو دارشان نیست.
مجلس دست چین شده مملکت هم تبدیل شده به یک سازمان بله قربان‌گو و گوش به فرمان رهبر.
در این میان دولت هم فقط میتواند نقش یک منتقد بدون قدرت را بازی کند و هیچ قدرت عملی ای را در اختیار ندارد.
احتمالا هیچ مملکتی در دنیا وجود ندارد که تا این حد مراکز قدرت ساز خود را بزنند و آزادانه ثروتهای مملکت را غارت کنند. از این نظر کشور ما آزادترین کشور دنیاست.
