به یکه تازی حکومت نگاه می کنم ،به قساوتش در اعدام شاداب ترین جوانان آزادیخواه این سرزمین ، به برخورد و بی مسئولیتش نسبت به مشکلات عدیده مردم از تورم افسار گسیخته تا قطعی برق ،آب ،مشگل مسکن،سرکوب وحشیانه معترضان ،بیشرمیش دراذیت وآزارزنانی که برای کمترین حق خود که همان انتخاب آزادانه نوع پوششان باشد.زنانی که توسط نیروهای وحشی رژیم مشت می خورند،تحقیر می شوند پیکرشان را روی زمین کشیده می شود بی آن که بااعتراضی همگانی مواجه شود. حکومتی که بنام مردم بر سر کار آمد وهرگز از مردم در مورد خواسته هایشان نپرسید وبهائی بر زندگیشان نداد.براستی آیا این قدر قدرتی واین دلیری در مواجه با مردم وسرکوب آن ها تماما به قدرت نیروهای نظامی ،امنیتی ،وسرکوبگر حکومت بر میگردد؟

یاترس خوردگی مردم از کشتار های وحشیانه که طی این چهل واندی سال دیده اند ؟

براستی دراین میان نقش جریان های سیاسی خارج از کشور که عنوان پر طمطراق اپوزیسیون رایدک می کشند چیست؟ آیا خوشیم به آنکه تشکیلات های ریز ودرشتی داریم ،رسانه داریم ، کنگره ها ونشست هائی داریم که مرتب در حال آنالیز کردن ،بیانیه دادن ،خط ومرزکشیدن ،حساب کار خود از دیگر نیروها جدا کردن است. هنوز درکار افشاگری جنایات رژیم گذشته ایم . هنوزبخش زیادی از توانمان صرف جدال با یک دیگر،جدا شدن وپیوستن مجدد میگردد.

دراین چهل واندی سال فعالیت هنوز هیچ کجا نقش تاثیر گذار این همه منم منم ها رانه در داخل بر روی مردم می بینی ونه روی جمهوری اسلامی .
اقبال مردم دربازگشت به گذشته بدوران پهلوی نتیجه عملکرد خود رژیم جمهوری اسلامی است و حاصل مقایسه مردم با زندگی امروزاست وبس . تاسف آور است اما واقعیست که عمده کارکرد اپوزیسیون چیزی جز کشمکش های درونی ، یار ویار کشی ،جدائی ،انشعاب وافشاگری از یک دیگر نبوده است .حجم بر خوردی که جمهوری خواهان وبلعکس سلطنت طلبان با هم داشتند کمتر از برخوردشان با جمهوری اسلامی نبوده و لطمه جدی بر مبارزه درون کشورزده است.