اگر بخواهیم واقع گرا بمانیم، باید نگران باشیم که شاید امید اتحاد و دوستی استراتژیک بین ایران و اسرائیل، در فردای پیش رو، به معجزه بماند. مگر حافظه ایرانیان از رنج کُشنده که در زمان اشغال کشورشان کشیده اند پاک شده است. مگر اروپایی ها توانستند آسان خاطره جنگ را از یاد ببرند. مگر خاطره هولناک هولوکاست هرگز فراموش شد!

مگر شما، مگر دنیا توانست انتظارش را از رژیم وحشی ایران برآورده سازد؟ پس ما نیز نمی توانیم از رهبر جانی و نوکران وحشی او انتظار داشته باشیم. اما، ما از شما، دو دولت- ملت دمکراتیک درگیر جنگ با ایران انتظار عقلانیت و آینده نگری داریم.

من می دیدم که گفتگو با رژیم به جایی نمی رسد و با اندوه بسیار می دانستم که سخت بود از جنگ پرهيز شود. اما، جنگ، آن هم در عصر ما، نُرم و اصول انسانی دارد. دولت ها جنگ می کنند تا فردا صلح و ثبات باشد؛ نه آنکه جنگ چنان ویرانی و پریشانی ببار آورد که جای همزیستی نماند.

حال که خطر فوری رژیم برباد رفت، آمریکا و اسرائیل باید مراقب باشند که جنگ ویرانی بیشتر بر ایران آوار نکند. جنگ و دشمنی با رژیم را نباید به پای ایران و آینده فرزندان آن نوشت. نباید ایران را هزینه جنگ با رژیم ملاها کرد. نباید بیش از این دارایی ها و دستاوردهای ایران را ویران ساخت.

پیر گفته سخن آنکه تا آنجا دشمنی کنیم که جای آشتی و دوستی باشد. نگذاریم جنگ امروز ما ننگ فردای ما بشود!

اکنون که رژیم به سختی به زانو درآمده، امیدوارم و از دولت های آمریکا و اسرائیل می خواهم که به ضرورت های فردا نگاه ویژه داشته باشند و نخواهند و نگذارند به زیر ساخت های اقتصادی، علمی، فنی و تکنولوژیک ایران بیش از این آسیب برسد. از ایران یک آلمان برآمده از جنگ جهانی اول نسازید!

ایران را با چوب حماس نزنید. نخواهید ایران لبنان بشود. مبادا ایران، عراق دیگر بشود که برای منطقه و جهان بسیار خطرناک و شوم خواهد بود. بمباران افسار گسیخته و ویران ساختن ایران به سود هیچکس نیست. همه باید این واقعیت را درک کنیم. امروز، ملت ایران در انزوای مطلق است؛ انتظار زیادی از این ملت نمی رود. اما، ملت های آزاد آمریکا و اسرائیل می توانند و باید از عصبیت و عصبانیت بی مهابای رهبران و نظامیان خود جلوگیری کنند. اگر نخست وزیر نتانیاهو سخن از دوستی با مردم ایران می گوید، باید بداند که راه رسیدن به این دوستی از ویرانه های ایران نمی گذرد. باز هم مشفقانه و مصرانه می گویم ملت بزرگ ایران یک قوم کوچک باریکه نشین نیست که چنین تاوان بدهد و دم بر نیاورد. این حقیقت اگر درک شود صلح و صلاح آینده منطقه تضمین خواهد شد. خیر خواهانه می گویم، یک ملت‌ مغرور را با بمباران نمی توان فرونشاند. یکچنین ملتی خرابی ها را با بغض هایش خواهد ساخت! تخم عقده نکارید تا مبادا فردا کینه جوانه بزند. تحقیر ملت ایران به فرض محال که به تجزیه کشور کشیده شود هرگز به سود آرامش و امنیت منطقه نخواهد بود. بغض فروشی، دیگر زیاده از حد شده است؛ دیگر بس است! مصلحت ضروری را به پای منفعت فوری قربانی نکنید! امنیت فردا به عقلانیت و مصلحت اندیشی امروز بسته است‌!

اینجا، بویژه، می خواهم با اسرائیلیان سخن بگویم؛ ملت عزیز یهود، به تخفیف و تخریب یگانه دوست تاریخی خود دست نزنید. ملت ایران تنها دوست حقیقی شما در منطقه است؛ این دوستی را پاس بدارید! از دوست خود دشمن نسازید. تاریخ را اینگونه نمی سازند؛ اشتباه تاریخی نکنید. امروز، ملت ایران خسته و عاصی از دست رهبران نابخرد خود است و فردا به خود خواهد آمد که نه تنها رهبران که دیگران هم دست در ویرانی کشورشان داشتند. مجازات بانیان و مسبّبان جنگ حق مشروع است؛ اما، ویران ساختن دستاوردهای علمی، فنی و اقتصادی ملت هیچ توجیه ندارد.

باری، نقطه زنی پایگاه های سپاه و لانه های بسیج سرکوب هنوز می تواند اهداف مشروع و در راستای کمک به اراده انقلابی ملت باشد. اما، این هدف مشروع نباید بهانه زیاده روی، بغض فروشی و ویرانی سازه های علمی و مدنی بشود.

اکنون که هیمنه رژیم در کشور پاشیده شد و ماشین اجبار و اقتدار شیطانی آن زمینگیر گشت، به ملت فرصت دهید تا به شهرهایشان، به کف خیابان بازگردند. تا بغضشان را در خرابه های بمباران، آتش زده بر سر مزدوران بجا مانده از نکبت ولایت فرود آورند.

حال که سرنوشت محتوم رژیم آخوندی-سپاهی نوشته شده، باید بمباران قارچی و گسترده را پایان داد و با فشار دیپلماتیک ته مانده رژیم را برافکند و آن موش مرده گندیده را از سوراخ بیرون کشید و به زباله دان تاریخ انداخت. دیگر اکنون زمان آن است که اجرای عدالت از کانال متمدنانه سیاست و دیپلماسی دنبال شود.

اگر جنگ پایان سیاست و دیپلماسی است؛ سیاست و دیپلماسی پایان جنگ است. جنگ را در میانه سیاست کِش ندهید!

اکنون زمان آن است که آمریکا و اروپا به فراهم آمدن جبهه نجات ایران کمک کنند. امروز روزی است که باید نیروهای درون و بیرون کشور به هم نزدیک شوند. آمریکا، بویژه، می تواند به سامان گرفتن یک ائتلاف ملی کمک کند. حال که آمریکا به جنگ وارد شد، وظیفه اخلاقی دارد به ساختن صلح و ثبات در ایران یاری رساند.

حالا زمان آن است تا نهادهای بین المللی مسؤلیت سیاسی و اخلاقی خود را بجا آورده به‌ کمک چهره های ملی ما بیایند تا جبهه نجات ایران به مردم و به جهان معرفی شود. تا ایران با خطر فروپاشی ملی و آشوبی که می تواند منطقه را بی ثبات سازد روبرو نگردد. در پیشبرد و سامان دادن این روند مدنیِ سیاسی، خیلی بجاست اگر پرزیدنت ترامپ به این ضرورت با فوریت بیشتر دقت کند.

من با فروتنی و با دلشوره و نگرانی، به اندازه بهره و بُرد سخنم این گفتار را نوشتم تا دراین بزنگاه حساس تاریخِ ایران، اسرائیل و منطقه دِین اخلاقی و سیاسی خودم را به ملت بزرگ ایران و به ملت های منطقه بپردازم.

در این برهه حساس که تاریخ یکبار دیگر نوشته می شود، شایسته و فرض است که تکنو کرات ها، اینتلکچوال ها و آنهایی که تریبون دارند و یا با تصمیم سازان ارتباط دارند، تلاش بسیار کنند تا این بزنگاه تاریخ ساز به پرتگاه تباهی آرمان و اصول انسانی و دوستی ملت ها تبدیل نشود.

دل ما پر از درد است؛ و اما، استوار می کوشیم تا آفتاب امید از آسمان ایران جاودان بدمد و خاورمیانه غم زده را روشنایی بخشد.