جهل با بنیادِ ایران کینه توخت

این وطن را آتشِ اسلام سوخت

:

عده ای نامُخته درس از روزگار

این جهنّم را شدند آتش بیار

:

آن یکی از راست، هیزُم می خرید

وآندگر از چپ ، بر آتش می دمید

:

بیش و کم، با سعی قومی پَست و دون

اینچنین شد بختِ ایران واژکون

:

دین، علمدارِ جنون و جهل شد

کار، بر آتشفروزان سهل شد

:

دشمنان، اندر لباسِ دوستان

دزدِ رَه بودند و میرِ کاروان

:

آن یکی طبلِ حسینی می نواخت

واندگر بهرِ لنین، دل می گداخت

:

تا شدند اهلِ نظر، مردِ عمل

کشور ایران به ویران شد بَدل

:

در عمل،، کس با وطن یاری نکرد

کوششی از بهر بیداری نکرد

:

خوش نشینانِ خِرَد را خواب برد

کشتیِ بی ناخدا را آب برد

:

تا بچرخد چرخ و تا گردد زمان

ننگِ تاریخند این نامردمان!

:::

م.سحر

پاریس

https://msahar.blogspot.com/