با آن که نظرکردهٔ لُطفِ دگرانند
گویند کز آیندهٔ ایران نگرانند!

روبَه صفت، از خُمرهٔ رنگ آمده بیرون
چون حضرتِ طاووس، به خود مُفتخرانند

:
از جُمله، فرودین تر ‌و یک عمر ، به تزویر
خو کرده بدین کِبر ، که از جُمله سرانند

این فربِهی از فرطِ جلال و جَبروت است
وز شطّ ِ غروری که در آن غوطه ورانند

:
هر چند غمِ باغِ شقاوت زده شان هست
دیریست که در دستهٔ ‌صاحب تبرانند

یک جمع، در این جهل، که مقصود جهانند
یک قوم، در این وهم، که اندیشه ورانند

:
ای کاش زبان، با دلشان صُلح ‌ و صفا داشت
هم ریشهٔ ننگند ، گر از نامورانند

ایرانِ منا، وای به حالی که تو داری
دردا که خبردارِ تواین بی خبران اند!

م.سحر
پاریس

https://msahar.blogspot.com/

:::