احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا

رضاعلیجانی از فعالان ملی - مذهبی زمانی نه چندان دور گفته بود شاهزاده رضا پهلوی بهتر است برای ادامه فعالیت اپوزیسیونی حزبی را از هواداران خود تشکیل بدهد.

اگرچه این پیشنهاد «سخاوتمندانه»‌ اعترافی غیرمستقیم به حضور پرقدرت پادشاهی خواهان در صحنه مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی است، اما از طرف دیگر نیت واقعی نیروهایی موسوم به اصلاح طلبان را آشکار می کند که وابستگی عقیدتشان به «انقلاب اسلامی» آنها را هیچگاه نه امروز و نه در آینده در یک همبستگی ملی در کنار نیروهای همسو با شاهزاده رضا پهلوی قرار نخواهد داد.

شاهدی بر این مدعا با نشست مونیخ از راه رسید.

در حالیکه در گردهمایی مونیخ برای رسیدن به یک «همکاری ملی» در راه آزادی ایران مادران و خانواده های دادخواه و داغدیده، دختران و پسران جوان آسیب دیده چشمی، هنرمندان و هنرپیشگان، کارشناسان اقتصادی و زیست محیطی، فعالان حقوق بشری و رسانه ای، نمایندگان اقوام و ادیان گوناگون ملی، ورزشکاران و نویسندگان و شعرا ووو همگامی خود با رضاپهلوی و پشتیبانی از رهبری دوران گذار او را به نمایش گذاشته اند، لشگری از «علیجانی ها» دمی از مخالفت و کینه ورزی با این نشست تاریخی فرو گذار نکرده است. اینها عناوین برخی افاضات آنها در رسانه های دینی و لنینی هستند:

«ملی گرایی افراطی و سلطنت طلبی و بی اعتنایی به حقوق بشر در گردهمایی مونیخ»

«جرج تاون ۲ در مونیخ و پایان راهبرد همه با هم سلطنت طلبان»

«تفرقه در طیف سلطنت طلبان بر سر تسخیر شاهزاده»

«خواب افراطیون سلطنت طلب برای آینده ایران»

«نشانه های شبه فاشسیتی در نشست مونیخ»

و دست آخر کلامی هم از یک متوهم سیاسی: «چرا سلطنت برای ایران هولناک خواهد بود»!

آدمی براستی در شگفتی و حیرت می ماند که اصولا این افراد و گروههای وابسته به آنها برای آزادی کدام میهن و مردم کدام سرزمین و خلاصی از دست چه رژیمی فعالیت می کنند؟

در تمامی مقالات و «تحلیل» هایی که این طیف بازمانده از تحولات زمان و درمانده از جلب حمایت اکثریت ملت ایران، استفاده عمدی از واژه سلطنت و صفت سلطنت طلبها به چشم می خورد.

آنها عوامفریبانه با چشم پوشی از نقش فرا سازمانی و متحدکننده ای که رضا پهلوی برای خود در دوران گذار تا رسیدن به پای صندوقهای آزاد رای برای انتخاب نوع حکومت آینده کشور تعیین کرده، با اصرار بر واژه سلطنت طلبان قصد دارند او را بازگرداننده سلطنت و به تبع آن یک سلطان خودرای معرفی کنند.

در حالیکه پشتیبانان واقعی شاهزاده را در نشست مونیخ نیروهای مردمی، سکولار ملی و میهن پرست و مشروطه خواهان دموکرات تشکیل می داده اند و برای آنها موضوع سلطنت تنها یک نماد پیوند با تاریخ دیرپای کشورمان است، نه الزاما یک سیستم حکومتی برای آینده.

امروز برای دستیابی به یک ایران آزاد و سرافراز پیوستن به شاهزاده رضاپهلوی و همپیمانان او شهامت اخلاقی می خواهد، امری که نیروهای زاییده و وابسته به منجلاب انقلاب اسلامی ظاهرا فاقد آن هستند!