برای رسیدن به این آزادی متوسل به قهر می شوند ونام آنرا قهر انقلابی می گذارند. چشم بر واقعیت ها می بندند و کور چشمی خود را عین روشن بینی تلقی میکنند و با همان کور چشمی انقلابی پیچیده در رو مانتیسم انقلابیگری جامعه را به آشوب می کشند.در این میان آشوبگری مرتجع مانند خمینی پیدا می شود که بر بستر نا آگاهی مردم که ناشی از همان رشد اقتصادی وتجددخواهی ناموزون که نتوانسته درجه معینی از آزادی سیاسی را با نیرو های معقول سیاسی در جامعه تامین نماید. حکومت مترقی شاه راگرفتار انقلابی می کند که خود حکومت پایه گذار آن بود .انقلاب در جامعه ای مرفه با سمت گیری تجدد خواهانه و اقتصادی رو برشد با آزادی های اجتماعی که قابل درک روشنفکران مرتجع با چشم بند های سبز وسرخ نبود.

یکسانی نگاه فردی عقب مانده و جانی مانند خمینی که با چشم بند سبزش هیچ عنصر نو وهیچ تحول اجتماعی را جز بر مدار حکومت اسلامی وبهشت فرضی خود قبول نداشت .

بانگاه تحجر سرخ که او نیز بهشتی جز بهشت سوسیالیسم که تجسم واقعی آن را نهایت در "سوسیالیسم اتحاد جماهیر شوروی" می دید!و هیچ نگاهی جز آن نگاه را قبول نداشت

در عملی یکسان منجر به حمایت از عقب مانده ترین شخصی بنام خمینی شد!که چنین فاجعه ای را حاکم بر سرنوشت مردم کرد.

تفکری سخت جان که هنور بعد این همه سال فاجعه ،این همه سال نقد،قادر به گسستن آن رشته های پنهان و نا محسوسی نیست که در تحلیل نهائی ودر عمل معین اجتماعی ما را نه همسوبا ره پویان آینده نه با جنبش "زن ،زنگی ،آزادی"بل باجویندگان در مرده ریگ گذشته کرده است.

آوخ از چشم بند های ایدولوژیک

آوخ از تعصبات گروهی در هر لباس!

کاش این چشم بند ها را بر چشم نداشتیم. جهان را، نسل جوان را و زندگی را اینبار آنگونه که هست با چشمی واندیشه ای باز می دیدیم. به آزادی اندیشه، آزادی بیان ،آزادی انتخاب بدور از تعصب گروهی و فکری نگاه می کردیم و بر می داشتیم این چشم های سیاه،سبز وسرخ گروهی را مبرا از هر گونه پیشداوری، بدون هیچ چشم بند از هر قماش به قضاوت می نشستیم . انتقاد بر کارهای نادرست خود را می پذیرفتیم !بر حقیقت گذشته و واقعیت امروز تن می دادیم و قبول می کردیم که امروز هم تمامی حقیقت در پیش ما نیست . می پذیرفتیم مبارزه در سایه عقلانیت بدور ا ز تعصبات گروهی و هوچیگری ر ا و این که امر نجات وطن فرا تر از هر امر دیگر است.