شاهزاده‌ای که به جای فاصله گرفتن، شنوا و همراه ماند

ارشان آذری

مقدمه

بزرگ‌ترین مشکل اپوزیسیون ایرانی در دهه‌های گذشته، فاصله‌ی عمیق میان سیاست‌مداران و مردم بوده است. در این میان، کمتر کسی توانسته جایگاه یک رهبر واقعی را پیدا کند. تنها چهره‌ای که طی این سال‌ها توانسته در قامت رهبری ملی ظاهر شود و پیوندی زنده با جامعه برقرار کند، رضا پهلوی است.

۱. ارتباط زنده و بی‌واسطه

از همان آغاز سال‌های تبعید، رضا پهلوی نشان داد که در همان جایی می‌ایستد که مردم ایستاده‌اند. چه در اتاق‌های گفت‌وگوی اینترنتی پلتاک و اسکایپ که صدها ایرانی گرد هم می‌آمدند، و چه بعدها در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های نوین، او همیشه اصل را بر گفت‌وگوی مستقیم گذاشت.

در این نشست‌ها بسیاری دیدند که شاهزاده بی‌هیچ تشریفات و واسطه‌ای به پرسش‌ها پاسخ می‌داد، نقدها را می‌شنید و حتی در برابر تندترین حملات، آرام و استدلالی برخورد می‌کرد. همین تجربه برای هزاران ایرانی به نشانه‌ای از صداقت و دسترس‌پذیری بدل شد.

۲. پیوندی مداوم با همه اقشار

ارتباط رضا پهلوی با مردم هیچ‌گاه محدود یا مقطعی نبوده است؛ او از نخستین سال‌های زندگی در تبعید تا امروز، همواره کوشیده به هر شکلی که ممکن است، پل گفت‌وگو را زنده نگه دارد. گاهی از طریق تماس‌های تلفنی، گاهی با حضور در وب‌سایت‌ها و چت‌روم‌ها، و بعدها از راه شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های نوین، او همواره تلاش کرده مستقیم با خود مردم سخن بگوید.

این ارتباط تنها به نخبگان یا فعالان سیاسی محدود نمانده است. از راننده‌ی تاکسی و دانشجوی دانشگاه گرفته تا معلم، کارمند و مردم عادی، همه تجربه‌ی گفت‌وگوی مستقیم با شاهزاده را داشته‌اند. همین پیوستگی و دسترس‌پذیری، طی چهار دهه به سرمایه‌ای بی‌بدیل تبدیل شد که امروز نیز ادامه دارد و اعتماد عمومی را بیش از هر چیز تقویت کرده است.