کلیم کاشانی(۱):

پُر پیچ وُ تاب وُ تیره وُ بی امتداد بود/این زندگی که نسخه ای از گردباد بود

رضا بی شتاب

نازگُلم را زده وُ بُرده وُ زندانی ست

پاسخِ این خستۀ تنها همه حیرانی ست

این در وُ آن در زدم اما چه کنم بی کَسم

حالِ دلِ مردمِ این خانه پریشانی ست

از کِه بپرسم تو کجایی به چه حالی گُلم

شهرِ غم انگیزِ نگاهِ همه بارانی ست

سر به گریبان وُ پُر از وحشت وُ در انتظار

مضطرب از روز وُ شب وُ حافظه نسیانی ست

صحبتِ افسردگی وُ ماتم وُ بی حاصلی ست

باغِ وطن پَرپَر وُ پژمرده بیابانی ست

نازگُلم! از که سراغِ تو بگیرم بگو

خانۀ ما بی تو چه آشفته وُ ویرانی ست

نازگلِ زندگی ام را نکُش او مادرست

آینۀ اشکِ خدا شرم وُ پشیمانی ست...

دیدمش از دور که می آید وُ جان زخمی ست

رنگ به رخساره ندارد تنِ قربانی ست

دخترکَم! با تو چه کردند به آزار وُ زجر

رحمتِ این دینِ شما حرمتِ انسانی است!؟

آنچه پلیدی که به ذات ست وُ تَصوُّر کنی

سلسلۀ پستِ شما صاحبِ سُبحانی ست

غلغلۀ غارت وُ قتل ست وُ عذاب وُ شکنج

ذاکرِ هر ذلت وُ آن لذتِ رحمانی ست

نازگُلِ من که غریبست وُ تَک افتاده است

یاورِ او همدمِ او گریۀ پنهانی ست

دل به عزا عزلتِ پاییز هجوم آوَرَد

کارِ شما کُشتنِ شادی وُ نگهبانی ست

برگِ درختانِ وطن بی نَفَس وُ در گُریز

صاحبِ این مُلک تو گویی که به مهمانی ست!...

این که شنیدی سخنِ مادرِ آواره است

پاسخِ او کُشتنِ گُل حکمتِ یزدانی ست!؟...

زلزلۀ خلق کُنَد زیر وُ زِبَر ظلمت ات

خیمه وُ خرگاه وُ بساطِ تو که شیطانی ست

صاعقۀ شورش وُ خشمی که شرر آوَرَد

عاقبت ات حفرۀ گندیدۀ حیوانی ست

دست بدار از ستم ای دیوِ سبک مغزِ پیر

غنچۀ خورشیدِ جهان دخترِ ایرانی ست

شورشِ او کاخِ تو ویران کُنَد اندر دَمی

خوب نگه کن که وطن خسته وُ عصیانی ست

ناگه وُ کوبنده کمین آوَرَد این رعد وُ برق

حال وُ هوایِ دلِ مردم همه توفانی ست

ـــــــــــــــــــــــــــ

۱- دیوان ابوطالب کلیم کاشانی صفحۀ 223.به تصحیح و مقدمه:حسین پرتو بیضائی کاشانی.ناشر: کتابفروشی خیام چاپخانه رُشدیّه.