تخریب توسط جناح مقابل: جناح محافظه‌کار، که کنترل نهادهایی مانند شهرداری تهران (تحت علیرضا زاکانی) و دستگاه‌های امنیتی را در دست دارد، این تلاش را تهدیدی برای تعادل قدرت می‌بیند. اگر کنسرت موفق می‌شد، می‌توانست امید به تغییر فضایی هر چند اندک از سوی دولت را افزایش دهد و موازنه قوا را به زیان پایداریچی ها و هسته سخت قدرت تغییر دهد، به ویژه در شرایط آتش‌بس شکننده و تحریم‌های فزاینده که رژیم را آسیب‌پذیر می‌کند. بنابراین، جناح مقابل از طریق "سنگ‌اندازی" - مانند عدم اجازه ورود تجهیزات و ادعای مشکلات هماهنگی - رویداد را لغو کرد. این تخریب، نه تنها اعتبار دولت را تضعیف می‌کند، بلکه نشان‌دهنده ترس از "بی‌اعتباری رژیم" و تبدیل شدن رویداد فرهنگی به تجمع سیاسی است، که می‌تواند قدرت جناح غالب را چالش بکشد. در نتیجه، هنرمندانی مانند شجریان ناخواسته به قربانیان این کشمکش تبدیل می‌شوند، جایی که موفقیت آنها می‌تواند تعادل قدرت را برهم بزند.

۲. کنترل: ابزارهای امنیتی و محدودیت فضای عمومی

کنترل اجتماعی از طریق هنر: سیاست کنترل در ایران، بر پایه نظارت بر فضای عمومی و جلوگیری از تجمعات بالقوه اعتراضی استوار است. میدان آزادی، به عنوان مکانی نمادین با سابقه اعتراضات (مانند جنبش ۱۴۰۱)، برای جناح محافظه‌کار تهدیدکننده است. مصوبه شورای امنیت برای اجراهای خیابانی از تیرماه ابلاغ شده بود، اما "ملاحظات امنیتی" - کد برای ترس از اعتراضات - منجر به لغو شد. سخنگوی دولت، فاطمه مهاجرانی، تایید کرد که برخی دستگاه‌ها نگران "استقبال وسیع مردم" بودند، که می‌توانست کنترل را از دست خارج کند. این رویکرد، هنر را به ابزاری برای کنترل تبدیل می‌کند، نه آزادی بیان.

تخریب برای حفظ کنترل: وقتی جناح دولت تلاش می‌کند از هنر برای همبستگی استفاده کند، جناح مقابل با اولویت‌دهی به کنترل امنیتی، آن را تخریب می‌کند. پیشنهاد جابجایی به ورزشگاه آزادی (که کنترل‌پذیرتر است و میتواند با طرفداران حاکمیت سازماندهی شود) نمونه‌ای از این استراتژی است، که ماهیت "خیابانی" و عمومی رویداد را از بین می‌برد و قدرت را در دست نهادهای امنیتی نگه می‌دارد. این تخریب، موازنه قوا را حفظ می‌کند، زیرا اجازه نمی‌دهد دولت از طریق هنر، کنترل فضای عمومی را به چالش بکشد.

۳. همبستگی اجتماعی: فرصت‌ها و تهدیدها

هنر به عنوان ابزار همبستگی: دولت "وفاق" کنسرت را برای ایجاد همبستگی در شرایط سخت (تحریم‌ها و تنش‌ها) طراحی کرد، جایی که هنر می‌تواند شکاف‌های اجتماعی را پر کند. رضایی تاکید کرد که "از نادیده گرفتن بخشی از مردم ضرر کردیم"، و خیابان را فضای عمومی برای همه دانست. این رویکرد می‌توانست همبستگی را تقویت کند و قدرت دولت را افزایش دهد.

تخریب برای جلوگیری از همبستگی مخالف: جناح مقابل، با هراس از تبدیل همبستگی فرهنگی به اعتراض سیاسی، رویداد را تخریب کرد تا موازنه قوا تغییر نکند.

نتیجه‌گیری: تنش ساختاری و تغییر موازنه قدرت

در نهایت، لغو کنسرت شجریان نمادی از تنش بین "وفاق" و "نفاق" بر سر منابع حیاتی قدرت-ثروت- منزلت به زیان توسعه پایدار و شهروندان ایران است. وقتی جناح دولت تلاش می‌کند از هنر برای کسب اعتبار و همبستگی استفاده کند، جناح مقابل آن را تخریب می‌کند تا موازنه قوا به زیانش تغییر نکند - این تخریب از به بهانه نگرانی‌های امنیتی و عدم هماهنگی رخ می‌دهد و در نهایت اعتماد عمومی را برای کلیت رژیم ولایی کاهش می‌دهد. این رویداد می‌تواند ظرفیت بالقوه اعتراضات اجتماعی را گسترش داده و نشان‌دهنده محدودیت‌های سیاسی در استفاده از فرهنگ است.