بیهقی اگر بود، چنین می‌نوشت: «کار مُلک بر این بنیاد نرود؛ چون اتحاد نباشد، بیداد بر جای ماند.»


ای جوانان،
بدانید که آزادی نه از سوی بیگانه می‌آید و نه از دفترهای تبعیـدیان. آزادی از همت شما می‌جوشد، از ارادهٔ جمعی و از آنکه یک‌دل شوید و میدان را خالی نگذارید.


سعدی گفته است:

«هر که پایهٔ دولت خویش بر ویرانی خانهٔ دیگران نهد، سقف کاخ خویش نیز روزی بر سرش فرود آید.»
من نیز می‌گویم:

هر جنبشی که پایه بر لودگی و پراکندگی نهد، دیر یا زود خاکستر خواهد شد.


پس بیاموزید از نپال و رومانی:

• به جای شعار، عمل کنید.

• به جای چندپارگی، یک‌دل شوید.

• به جای امید به بیگانه، به خویش اعتماد کنید.

• به جای رهبران کاغذی، رهبر از دل میدان برآورید.


بدانید که درخت آزادی را جز خون و ایستادگی شما آبیاری نخواهد کرد.
نه شاهزاده‌ای آن را خواهد آورد و نه شیخی؛ تنها شما، نسل جوان، توان پروراندن آن دارید.


پس برخیزید، خواستن را به اراده بدل کنید، و اراده را به عمل.
که اگر چنین کنید، پیروزی دیر نخواهد بود.


⸻-------------

حکایت پایانی


روزی شاگردی نزد استادی آمد و گفت: «ای پیر دانا، چرا ما هر بار برمی‌خیزیم و باز فرو می‌نشینیم؟»
استاد انگشتی بر خاک کشید و گفت: «این خط را می‌بینی؟ اگر تنها باشد، با یک فوت محو شود.» سپس ده انگشت بر هم فشرد و خطی ستبر کشید و افزود: «اما این یکی را، اگر همهٔ بادهای جهان بوزند، محو نتوانند کرد.»
پس بدانید ای جوانان، که تک‌تک شما خطی باریکید؛ لیک اگر یک دل شوید، سرنوشت را چونان سنگی بر صخره خواهید نوشت که هیچ بادی آن را نخواهد برد.


پارسا زندی ( مشاور حقوقی)