اما چه باید کرد ؟ این سوالِ مهمی ست که کاش بشود به آن جواب داد. یعنی همین رویه ؛ همین مسیر ؛ همین وضعیت را دنبال کنیم تا ببینیم چه می شود ؟ منتظر آینده باشیم؟ دعا کنیم کسی یا کسانی بمیرند این وضعیت درست شود ؟ بگوییم خدا کند اسراییل حمله کند و این اوضاع تغییر کند؟ صبر کنیم حاکمیت سر عقل بیاید و این جامعه ی بیمار را درمان کند؟ صبوری کنیم پزشکیان از صندلی اش بلند شود و استعفاء دهد ؟ دعا کنیم کسی بیاید این وضعیت نابسامان را درست کند؟ دقیقا ما الان چه کار باید بکنیم ؟ از دست ما که کاری بر نمی آید. که اگر برآمده بود این همه سال خفت و بدبختی نمی کشیدیم. پس کار دست ما نیست‌. مگر معجزه ای رخ دهد همین دست های ناتوان ؛ توانی بگیرند و کاری کنند. یا کسی از همین جا یا از بیرون بیاید و اوضاع را درست کند. واقعا نمی دانیم چه باید کرد‌.

این اتفاقِ رخ داده که تحریم ها را یک جا چکُش کرد و به سرمان کوبید ؛‌ عملا ذره های باقیمانده ی امید را هم از ما گرفت. بازار را به آشوب کشاند. طلا و دلار و سکه و اجناس را به یک بار هار کرد. خشم و عصبانیت مردم را بالا برد. به گمانم باید جامعه را همین حالا ناایمن دانست. ترکش های این عصبانیت شاید یک جا آشکار نشود اما به زودی خودش را نشان می دهد. ظرف و کاسه ی صبر هم اندازه دارد. اینها هر کاری که خواستند با مردم کردند. دیگر کاری نمانده که نکرده باشند‌‌ اگر آفتِ تحریم ها یقه ی خودشان را هم می گرفت نمی سوختیم. اما بدبختی و رنج و نداری مال ماست. فقر مال ماست‌. تحریم مال ماست. گرانی مال ماست. همین یک قلم را بگویم و لال شوم. علی لاریجانی که دبیر شورای عالی امنیت ملی ست رفته لبنان. سوال این است که در چنین اوضاعی سفر لاریجانی به چه منظور انجام شده. پاسخ این است : پیگیر مسئله ی بازسازیِ خانه های تخریب شده ی لبنانی هاست. همین !!! دیگر عرضی نیست !