شد مدرسه در حادثۀ سوگِ تو گریان
دارم گِله از گردشِ ناباورِ دوران
من می دَوَم وُ می دَوَم ای قلب کُمک کُن!
شاید که ازین غصه رها شد تنِ چرخان
اکنون که حیاط آمده جولانگهِ رنجم
گریان وُ دوان در صفِ بی حوصله لرزان
انگار دلِ خاطره هایم به زمین خورد
بشکسته وُ پخش است وُ همه سایۀ لغزان
قلبِ من ازین سینه وُ این صبح جدا شد
دورِ سرِ من ناله کُنان گَشته پریشان
ای مدرسه باور نکُنی مرگِ مرا های...!
آخر نه جوانم منِ دل سادۀ پژمان!؟
ای مرگ رسیدی به سرِ نعشِ جوانت
با من تو نگفتی سخن از لحظۀ حرمان
رحمی به دلِ خستۀ بیچاره نکردی
ناگاه رسیدی وُ گرفتی رهِ پنهان!
هرچند سخنها بشنیدم زِ تو از فقر
آنقدر بدانم که تو ارزانتری از نان
ای ابر تو آیینه وُ بارانی وُ دلتنگ
گریان شده دریای دل وُ دیدۀ مرجان...
این صحنِ زمین صحنۀ مرگِ گُلِ ما شد
یک مدرسه می گریَد ازین فتنۀ فرمان...
گفتا که: جوانِ تو کجا مدرسه اش کو!
این مدرسه تیمارِ جوانِ تو کُنَد؛ هان!
بارِ دگر این قصۀ بدخواهِ من وُ ما
ما آن اُمَنا مُتهمِ اصلیِ بُهتان
با کودکِ نادان سخن از مرحمتِ ما!
شد شیطنتِ کودکِ تو حسرتِ شیطان
خود کودکِ کُودَن همه جا فتنه به پا کُن
می گفت که ذهنیتِ مذهب همه هذیان
مسئولِ ادب کردن هر معترضم من
عمامه وُ ریش وُ من وُ این منبر وُ دیوان!
تنبیهِ الهی کُنَم از طفل وُ کُهنسال
چوب وُ لگَد وُ مُشت وُ کتک های فراوان
او شیطنت اش شُهره زِ آغازِ تَوَلُّد
من تعزیه خوانم به دعا در کفِ یزدان
آخر غلط انداز وُ فضولَک شد ازینجا
از دردسرش مدرسۀ ما شده درمان
این مدرسۀ ما که بهشت است وُ تو دانی
ای جانِ برادر! که خدایش شده دربان
ایمانِ من وُ ما همه تسبیح وُ سجودست
ما حاجت وُ ما حجت وُ ما جملۀ ایمان
در صحبتِ ما صِحتِ اعمالِ خداییست
ما قصه نخوانیم مگر قصۀ سبحان
آموزشِ ما پرورشِ روحِ بشر شد
تعلیمِ همه عالم وُ آدم رهِ رحمان...
ای خونِ جگر خورده ازین غلغلۀ غول
در خواب وُ خیالی وُ مُکَدَّر شده وجدان!؟
این حال وُ هوایِ دلِ ما ابری وُ سردست
با این گُلِ پرپرشده؛ ای غم چه کُنَد جان!
شد عادتِ ما مُردن ازین بی سخنی ها
این صبحِ صدا کِی دَمَد از سینۀ هجران!
هیهات سکوت آمده وُ مرثیه سازست
این مرثیه بگذار وُ بشو آتشِ رخشان
آن خانۀ تاریخیِ زیبایِ تو پَژمُرد
فرزندِ تو بر دار وُ نگونسار وُ گروگان
ای وای که تنهاتر ازین خانه وطن نیست
تنهاتر از ایرانِ گرفتارِ به زندان
آخر تو کجایی بشرِ خفته وُ خاموش!
بیداری وُ آزادی وُ امیدِ تو میدان
هرگز نپذیرد تن وُ دنیایِ تو ذلت
افلاک به زیر آوَرَی ای شوکتِ انسان
با قاتل وُ با دشمنِ عاشق؛ سخنی نیست
من با تو سخن گفته که فریادی وُ توفان
