آنها حتی به دنبال گسترش صنایع نفت و گاز برای تولید بیشتر هم نیستند. چنانکه ابن‌خلدون در پاسخ چرایی این که اعراب و مسلمانان به اندازه فراعنه و ایرانیان از خود بناهای عظیم تاریخی به‌جا نگذاشتند می‌نویسد که اعراب در کشورهایی که فتح می‌کردند بیگانه بودند و به آنچه در این کشورهای فتح شده می‌یافتند کفایت کرده و از توسعه‌ی شهری خودداری می‌کردند. (مقدمه ابن‌خلدون، جلد ۲، باب چهارم)

اما این تنها تلاش رژیم نیست؛ آنهایی که با دروغ متولد شده‌اند و تا آخر عمر و تا هنگام کشته‌شدن نیز جز دروغ سخنی بر زبانشان نخواهدرفت تلاش دارند همچنان از عنصر ناامید کردن مردم برای بقای خود استفاده کنند. از سویی مشتی ابله پیشگو و آینده‌پژوه را مأموریت می‌دهند که بگویند، رژیم قرار است در ۱۴۱۰ یا ۱۴۰۷ سقوط کند؛ این‌ها طرح‌های خود رژیم برای مشغول کردن ذهن مردم است تا با به بیراهه فرستادن مردم، رژیم را از سال ۱۴۰۴ نیز به سلامت عبور دهند. ناامیدی زمانی گریبان مردمی را فرامی‌گیرد که رژیم از هر زمانی ضعیفتر و ناتوان‌تر است اما تلاش می‌کند خود را محکم و استوار نمایش دهد.

اکنون زمان عمل است و تلاش؛ که اگر اکنون اقدامی نشود نجات ایران در سال‌های بعدی بسیار مشکل‌تر خواهدبود. با نبود روحیه مبارزه در جوانان جدید و عدم علاقه آنها به سیاست، و ایجاد یک نوع رویکرد آنارشیستی که هرگونه دلبستگی به نظم و میهن‌پرستی را در ذهن آنها کوچک کرده و سبب خجالت میهن‌پرستان از دعوت جوانان به خیزش می‌شود. آنهم زمانی که رژیم دیگر توان سرکوب چندانی برایش نمانده است. جان ما نهایتا خواهد رفت؛ یا با هوای آلوده‌؛ یا با خوراک‌های آلوده به سموم و کودهای شیمیایی و تغییرات ژنتیکی و بذرهای دستکاری شده، یا با فشار اقتصادی و اضطراب و بی‌عدالتی و ... که همگی از سوی رژیم برای نابودی مردم ایران عامدانه به این ملت تحمیل می‌شوند و نهایتا به اشکال بیماری‌های مختلف و عمدتا به شکل سرطان یا مرگ ناگهانی جوانان و نوجوانان، که به تازگی شیوع پیدا کرده و به خصوص جان دختران نوجوان و جوان را می‌گیرند؛ حال چه می‌شود اگر این جان را مجانی از دست ندهیم؟

ضمناً باید گفت بدترین مرگ، مرگ ناشی از افسردگی و نبود آزادی است؛ در طول سال‌های طولانی، آدمی را زجرکش می‌کند. هرچند باز یادآوری می‌کنم که رژیم اینبار آسانتر از آنچه تصور می‌شود از میان خواهد رفت و سرکوبی در عمل برایش ممکن نخواهد بود.

از زمان جنگ ۱۲ روزه حاکمیت رژیم همچون عراق و سوریه یک حاکمیت نیم‌بند شده و بااین که جنگ ۱۲ روزه به سقوط آنی رژیم منجر نشد اما بااین‌حال یک مزیت جنگ، نیم‌بند شدن حاکمیت جمهوری اسلامی بر جامعه‌ی ایران از طریق تکان دادن و به خود آوردن نظامیان ایران حتی سپاهی‌ها و نیروهای انتظامی بود چراکه نیروهای نظامی رژیم حتی اگر ایدئولوژیک هم بودند از بطن همین مردم ایران برخاسته‌اند؛ نظامیان ایرانی برخلاف نیروهای جهادی، ماهیت درونی تروریستی ندارند و به هیچ عنوان نمی‌خواهند به‌ خاطر فلسطینی‌ها که چه عرض کنم، به خاطر غزه (که البته آن هم به خاطر خباثت رژیم و حماس نابود شد) و بهتر آن که گفت به خاطر هیچ‌وپوچ دچار سرنوشت نیروهای حماس و حزب‌الله شده و ایران را عین غزه و لبنان و سوریه، ویرانه‌تر کنند. لذا حاکمیت جمهوری اسلامی هم‌اکنون بدون اتکا به وفاداری نظامیان خود عین دولت عراق و سوریه و لبنان یک حاکمیت نیم‌بند است و این موضوعی‌ست که تاکنون بر اثر فریاد کشیدن‌های مقامات رژیم از سوی مردم ایران مورد غفلت واقع شده‌است.

تفاوت سربازان ما با سربازان جهادی و تروریست از همان تفاوت رفتار سربازان دلیر ایران با سربازان عراقی در جنگ هشت ساله با عراق بعثی پیداست. آنهایی که پرده‌های ناموس مردمان هم‌زبان خود در خرمشهر و هویزه را دریدند و سر دختر یا پسر بودن جنین‌های در داخل رحم مادران، پیش از دریدن شکم مادران وارونه آویزان با هم شرط می‌بستند، سربازان عراقی بودند، برعکس سربازان ایرانی آن دلاورانی بودند که برای عقب راندن عراقیان به‌منظور پایین کشیدن جنازه‌های برهنه‌ی آن زنان از تیرهای برق و نخل‌های بی‌سر و دفن کردن آن زنان، سه شهید دادند. آری خوی سبعانه‌ی جنایت مشابهی در هفتم اکتبر نمی‌تواند بین آن نیروهای تروریست حماس با افسران و درجه‌داران و سربازان پاکباز ایرانی یک حس هم‌ذات‌پنداری ایجاد کند. به همین خاطر است که حاکمیت رژیم دیگر در ایران سست است. لذا تشکیل گارد‌های جاویدان در گروه‌های سه تا پنج‌نفره با هدایت شاهزاده رضا پهلوی فرصت بسیار مناسب و با خطر کمتری برای ایجاد یک تشکیلات انقلابی پایدار و موثر است.

مقامات اسرائیلی باید بدانند که وقتی به شگردها و نتایج ناقص جنگ ۱۲ روزه افتخار می‌کنند تنها روی زخم مردم ایران نمک می‌پاشند و اگر مردم ایران در جنگ ۱۲ روزه به خیابان نیامدند، به دلیل مهندسی اجتماعی و روانی مردم از سوی رژیم و بلاهای سختی است که رژیم بر سر مردم آورده و ابتکار عمل را از ایشان گرفته‌ و آنها را به مردمی ضعیف و دلشکسته تبدیل کرده و من در این مجال به برخی از آنها اشاره کردم. ضمنا مردم ایران انتظار جنگ طولانی‌تری داشتند و دنبال فرصتی بودند که فارغ از دستور تخلیه‌ی شهرها از سوی اسرائیل بتوانند به قیام برخیزند. اما پایان دادن یکباره‌ی جنگ مردم ایران را در شوک دیگری فروبرد. هم‌اکنون اگر جنگ دیگری رخ دهد قطعا اوضاع از نوع دیگری خواهد بود.