طلوع «صبح» در تاریکی؛ هشداری به کاسبان «خشم مقدس»

در ضرورت مهار «کیهانِ» درون!

سروش سرخوش - ویژه خبرنامه گویا

چند روز پیش، یادداشتی با عنوان «رقص انقلاب روی لبه‌ی تیغ حذف» نوشتم که در آن، ضمن تأیید محوریت رضا پهلوی برای گذار، هشدار دادم که «سنگ‌پرانی به نرگس محمدی و شعارهای حذفی، تیشه‌زنی به ریشه پهلوی و افتادن در تله‌ی امنیتی رژیم است».

جناب آقای مهدی نصیری، حاضر به انتشار این یادداشت نشد. تا اینجای کار، حق ایشان در مدیریت کانال‌شان محفوظ است. اما امروز دیدم که پس از انتشار آن متن در «گویا نیوز»، یادداشتی با امضای «امیر موحد» در کانال ایشان منتشر شده که در واقع پاسخی پرخاشگرانه به آن یادداشت بود. این متن، بر پایه‌ی یک «دروغ بزرگ» و یک «مغلطه‌ی خطرناک» بنا شده است که لازم است برای ثبت در تاریخ و تنویر افکار عمومی به آن پاسخ دهم.

آدرس غلط ندهید؛

من «اصلاح‌طلب» نیستم، من «کابوسِ اصلاح‌طلبانم»

نویسنده (و منتشرکننده) با فرار به جلو، مغلطه‌ی «استاندارد دوگانه» را پیش کشیده و پرسیده‌اند: «چرا سال‌ها در برابر توهین به پهلوی سکوت کردید و حالا نگران شدید؟» و تلویحاً من را به قبیله‌ی اصلاح‌طلبان یا ملی‌مذهبی‌ها چسبانده‌اند.

کارنامه‌ی «سروش سرخوش» با ده‌ها یادداشت در همین گویا نیوز و سایر رسانه‌ها، روشن‌تر از آن است که بتوانید به او برچسب «اصلاح‌طلبی» یا «سکوت در برابر تخریب پهلوی» بزنید. من نه دنبال «روزنه‌گشایی» بوده‌ام و نه دل‌مشغول بحث‌های درون‌دینی. قلم من در پی سلاخی گفتمان پزشکیان، نقد رادیکال اصلاح‌طلبی (و از آن سخیف‌تر روزنه‌گشایی) و حتی نقد بنیادین دین بوده است. اگر نویسنده که خود را رزمنده جنگ ایران و عراق معرفی می‌کند و یادداشتش نشانی از تخصص که هیچ، حتی ردپایی از آشنایی با علوم انسانی ندارد، مرا نمی‌شناسد، مهدی نصیری صاحب این قلم را بیش از هر کس دیگری در فضای مجازی می‌شناسد.

من نه متدینم که نگران «اسلام رحمانی» باشم، و نه اصلاح‌طلبم که نگران «میز مذاکره». من یک تحلیلگر لائیک و براندازم که معتقدم «رضا پهلوی» سرمایه‌ی ملی است؛ اما دقیقاً به همین دلیل، اجازه نمی‌دهم عده‌ای با نادانی یا «مأموریت»، این سرمایه را با «رادیکالیسم کور» بسوزانند. پس لطفاً مترسک نسازید و به آن حمله کنید. زدن اتهام «سکوت» به صاحب بلندترین فریاد علیه استمرارطلبان، انتشار اسکناس دو ریالی است در زمانه‌ای که دولت به دنبال حذف چهار صفر از پول ملی است!

سانسور؛ میراث شوم کیهان

آقای نصیری، شجاعت یعنی انتشار متن منتقد و سپس پاسخ دادن به آن. اینکه متن هشدارآمیزِ من را سانسور کنید تا مخاطبان کانال‌تان آن را نبینند، و سپس متنی را منتشر کنید که به آن یادداشت دیده‌نشده، بدون ذکر نام نویسنده (که لابد ترس از آشنا شدن خوانندگان‌تان با روشنگری‌های صاحب این قلم است) حمله می‌کند، نامش «ژورنالیسم» نیست؛ تکنیک «بولتن‌نویسی امنیتی» است. این همان روشی است که سال‌ها در «کیهان» و «صبح» تمرین کرده‌اید. شما لباس‌تان عوض شده، اما خوی سانسورچی را حفظ نموده‌اید.

کسی که امروز تحمل یک یادداشت دلسوزانه (که می‌گوید به برنده نوبل سنگ نزنید) را ندارد، فردا اگر قدرت بگیرد، با منتقدانش چه می‌کند؟ لابد بجای تعطیل اوین، فقط نامش را به «ندامتگاه میهن‌پرستان» تغییر می‌دهد!

دفاع از پهلوی با «انتحار» فرق دارد

نویسنده در یک شعبده‌بازی کلامی، رفتارهای خشن و شعارهای مرگ در مراسم ختم را «نشانه بلوغ» و «سلب وکالت سیاسی» نامیده است!