نامه فرزند محمد صديق کبودوند: برای تنهايی پدرم، سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان

آن هنگام که دست به قلم می‌برم قلمم او را می‌نويسد و او را می‌خواند. قلمم ناتوان از وصف مهر پدری‌ست. اين قلب پردرد و پرزخمم را شايد اين نوشته مرهمی باشد. از که بگويم از آنان که فريادهای عدالت‌خواهی، برابری و آزادی‌طلبی‌شان گوش دنيا را پرکرده است و اکنون برای «غيرخودی» چون او با سکوت‌های زجرآورشان قلبم را تکه تکه می‌کنند و يا از آنان که بودنشان را در رفتن به جای ماندن ديدند و تنهايی ما را تنهاتر کردند يا آنان که تماس هرازچندگاهی‌شان ما را دلگرم می‌کند و ما را به صبری هم‌چون صبر ايوب فرامی‌خواند.

می‌نويسم تا همه به ياد آورند؛ او مظلوم‌ترين زندانی است که سالها با بی‌عدالتی‌ جنگيد و کنون خود در چنگال اين بی‌عدالتی به بندکشيده شده است. او هرگز نمی‌ايستد،‌ سکوت اختيار نمی‌کند و هرگز دست از دفاع از حق ديگران برنمی‌دارد حتی اگر در بند باشد. چه دردی جانکاه‌تر از آن که ببينی بسياری از آنان که آزادند برای آزادی وی گامی برنمی‌دارند و او که خود گرفتار است برای رهايی همگان در تلاش است.

می‌نويسم برای آنان که او را مشوش‌گر اذهان عمومی و نظام‌برانداز خويش می‌نامند باور کنند که او فارغ از بازی‌های سياسی، تنها دلواپسی‌اش پايمال گشتن حق همنوع‌اش در هر لباس و هر جنسيت و هر نوع تفکر و ايده‌ سياسی است.

در آغاز راه تنها بود و چه خيل يارانی که دست ياری بسويش دراز کردند و خود را همگام و همراه با وی دانستند. هرکس با هدف و نيت خاص خويش خواست تا نگذارد اين بار سنگين تنها بر دوش او باشد و افسوس از اين ميان تعداد ياران راستين انگشت‌شمار بود. چه آنانکه ترسيدند و چه آنانکه در پی‌نام و نشانی بودند همه رفتند و اکنون او باز همچون آغاز راه تنهاست. او نه می‌‌ترسد و نه در پی نام و نشانی است و چنين است تاوان ماندن ۱۱ سال حبس و شکنجه برای آنکه نخواست برود، برای آنکه ماند تا همگان باور کنند و بدانند بايد از حق دفاع کرد تاوانش هرچه هست باشد.

تونيا کبودوند
فرزند محمد صديق کبودوند

سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان