شرایط ناگوار و غیر دموکراتیک، گفت و گوی سایت خرابات با بابک احمدی

چند روز پیش بیانیه‌ای با امضای حدود ۵۰ نفر از دگراندیشان و فعالان سیاسی منتشر شد که مردم را به شرکت در انتخابات فراخواندند. در این بیانیه از “شرایط حساس تاریخی” سخن گفته شده است. شما به عنوان یکی از امضا کنندگان این بیانیه، این شرایط حساس را چه‌گونه ارزیابی می‌کنید؟

این نکته که وضع کشور در چهارسال گذشته با شتاب روزافزونی رو به وخامت داشت، بر کسی پوشیده نیست. حتی بسیاری از سیاستمداران جناح راست هم متوجه این امر شده‌اند و در برابر آن واکنش نشان داده‌اند. به‌گمان من هرگز شرایط اقتصادی و وضع معیشت مردم چنین اسفبار نبوده، انحصارطلبی سیاسی و ماجراجویی در سطح بین‌المللی چنین خطرساز نبوده، زندگی اجتماعی چنین نا‌آرام و پوشیده در ترس و نگرانی نبوده، و شرایط فرهنگی به‌دلیل سانسور و جلوگیری نظام‌مند آزادی بیان، چنین عواقب ناگواری نداشته است. مقصود از حساس در بیانیه ما، اشاره به این وضعیت بحرانی است. زیر واژه “بحران” چند خط تاکید رسم کنید.

در شرایطی که نحوه برگزاری و فرآیند انتخابات مطلوب نیست و زیر سوال است، چه‌گونه می‌توان شرکت در انتخابات را توجیه کرد؟

شرکت در انتخابات، وابسته به شرایط آرمانی و مطلوب نیست. البته در چنان شرایطی، نظام سیاسی به بهترین شکل (مقصودم شکل دموکراتیک حکومت است) کار خواهد کرد. و هر شهروند از بیشترین حقوق اجتماعی و سیاسی برخوردار خواهد بود. اما به تاکید باید بگویم که شرکت در انتخابات می‌تواند گامی در جهت نزدیکی به آن شرایط مطلوب باشد. در واقع آن شرایط فراهم نمی‌آیند اگر شهروندان به‌دلیل یأس و ناامیدی یا بی‌اعتمادی (که دلایلی موجه هم برای پیدایش آن‌ها وجود دارد) خود را از صحنه مبارزات سیاسی و استفاده از حتی حداقل امکانات کنار بکشند. تجربه انتخابات چهار سال قبل به‌خوبی نشان می‌دهد که انفعال و تحریم می‌تواند به چه عواقب خطرناکی منجر شوند. ما با شرکت در انتخابات به‌شرایط نا‌گوار و غیر دموکراتیک صحه نمی‌گذاریم؛ برعکس راهی می‌یابیم تا به آن شرایط اعتراض و علیه آن مبارزه کنیم.

دلایل شما برای شرکت در انتخابات سلبی است یا ایجابی؟ تفاوت این دو حالت در چیست؟

بی‌شک رأی من به آقای کروبی نمی‌تواند به‌طور کامل و مطلق سلبی باشد. یعنی فقط به‌عنوان رأی منفی به آقای احمدی‌نژاد محسوب شود. درست است که من وظیفه خود می‌دانم که به هر صورت قانونی و غیر خشن، مانع از تداوم قدرت راست افراطی شوم، اما فقط به این دلیل به آقای کروبی رأی نمی‌دهم. واقعیت این است که آقای کروبی به شماری از خواست‌های دموکراتیک ما پاسخ مثبت داده‌اند. خودشان نیز (به دلیل اعتقادشان به خرد جمعی و تکیه به مشاورانی کاردان و میهن دوست) گا‌م‌هایی در راه تدقیق خواستن‌های دموکراتیک طبقات و لایه‌های ستمدیده برداشته‌اند و تعهد کرده‌اند که از حقوق شهروندی و دموکراتیک مردم دفاع کنند. من این توانایی را در ایشان می‌بینم که پای این حقوق بایستند و در راه تحقق آن‌ها اقدام کنند. تاکید من بر حقوق دموکراتیک به‌خاطر این است که شاهد زیر پا گذاشتن آن در ۴ سال گذشته بودم. به زندگی کارگران، زنان، دانشجویان، اقلیت‌های قومی، آموزگاران و دیگر لایه‌های شریفی که مقاومت کرده‌اند دقت کنید.

خواهش می‌کنم فقط به احکام اعدامی که در این چهار سال اجرا شده‌اند، شرایط صدور آن‌ها و نحوه اجرای آن‌ها و شمول آن‌ها دقت کنید. ما می‌خواهیم قانون حاکم شود و رأفت و شفقت شامل حال کسانی شود که قربانیان واقعی نابرابری‌های اجتماعی و تضادهای طبقاتی و واپس ماندگی‌های فرهنگی هستند.

شرکت در انتخابات پیش رو تا چه میزان می‌تواند موثر باشد و به بهبود وضعیت موجود یاری رساند؟

اگر آن ۲۰ میلیون نفری که در انتخابات ۱۳۸۴ شرکت نکردند، این‌بار با توجه به چهار سال مهیبی که بر ملت گذشته، در انتخابات شرکت کنند، یا اکثریت آن‌ها چنین کنند، سرنوشت انتخابات و آینده کشور به سود دموکراسی و حقوق ملی عوض خواهد شد. نخستین میوه این اقدام بخردانه بسته شدن دست کسانی خواهد بود که هدفشان تقلب در انتخابات باشد. رأی بالا به دو کاندیدای اصلاح طلب (و از صمیم قلب می‌گویم که رأی بالا به آقای کروبی) و پیروزی نیروهای معتقد به آزادی دموکراسی، توسعه پایدار، صلح و تنش‌زدایی، نیروهایی که دلسوز ملت هستند و خیال خدمت دارند، راه را بر گذر از بحران‌های موجود می‌گشایند و نوید آینده‌ای بهتر برای ملت بزرگ ایران و طبقات زحمتکش آن خواهد بود.