وبلاگی برای آزادی احمد زيدآبادی و يادداشتی برای همسر او، موج سبز آزادی

برای خواهر زجر کشيده ام مهديه محمدی

اين روزها مدام ذهنم به سالهای ٥٣ به بعد می گردد. زمانی که کودکی چند ماهی بيش نبودم و مادرم ناخواسته گرفتار حيله ماموران رژيم سابق شد و آنان نيز جای پدرم را ياقتند. و با احترام او را بازداشت کردند.

آنروزها می دانستم پدرم در کجاست و زير دستان چه کسانی باز جويی می شود.

آنروزها می دانستم اينان پدرم را باز جويی می کنند.ولی حيثيتش را لگد مال نمی کردند.اورا انسان فرض می کردند وصاحب حق ........

اما اينروزها سخت در اين انديشه ام که اکنون کجای کاريم.

امروز وقتی می بينم يکی از عزيزترين عزيزانم ديگر از همه جا نااميد شده و تنها دست ياری بسوی حق تعالی از اين بيدادی که بر او وهمسرش رفته از اين بی کسی که فرزندانش گرفتار آنند.سخت در انديشه ام.

انديشه آنکه در آن گذشته زمان نگذاشتند نفرت در وجود من وخانواده ام شکل بگيرد

ولی امروز نه تنها من بلکه فرزندکوچک من نيز سراپا پر از نفرت است که چرا عمو احمدش اينگونه در شرايطی قرار بگيرد که بخواهد دست به خودکشی بزند.و ٢ماه به اين فکر کند که واقعا در يک قبر زندانی است وبس.

نمی دانم چه بگويم که نگفتنم سرشار از هزاران حرف ناگفته است.

خدايا مارا هم ببين.

وبلاگ [احمد زيدآبادی را آزاد کنيد]