به حمامی بگو آتش ميفروز / به آبت آتشی افتاده امروز، بيژن صف سری

به ولای نجابت مان که در مظان اتهام اش اسيريم آن چه تاريخ اين سرزمين اهورايی بعدها بر آن گواهی خواهد داد رفتارهای ناسنجيده و فاجعه بار قدرتمدارانی است که جنبشی را باعث آمدند که نه تنها از اين شقشقه نسل امروز، تلنگری بر رفتارخود احساس نکردند بلکه هر يک در رقابتی تنگاتنگ سعی در جريحه دار کردن هر چه بيشتر گلايه مندان را داشتند و آتش به خرمن زدند

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

اين روزها دل آشوبی در بين ايرانيان وجود دارد که از ضروريات حس عدالت خواهی نسل امروز اين کهنه ديار است که تلاش می کند حيطه ستم را محدود کند که بی شک از آن جائی که انحراف سياسی، درمان سياسی هم می طلبد، لاجرم خلق الگوی عدالت خواهی در جهت مهار ستم با مشکلات بسيار جدی روبرو می گردد آن چنان که امروز بدان گرفتاريم.

عالم خوش آوازه ای می گفت تا بوده در اين بلاد کفر ستيز، ترس، جانمايه ی رابطه ی بين حاکم و مردم بوده است. اما در مقاطعه ای جای ترس در اين رابطه تغيير می کند و باعث می گردد "زور" که تنها عامل تسلط بر قدرت سياسی است، فرو کش کند.

بی شک استقرار نظام کنونی امروز اين گستره تاريخی بعد از فروپاشی نظام پادشاهی در سال ۵۷، بنا به خواست و ميل مردم بوده است و نه "زور" اما اين که اين نظام برآمده از خواست ملت با تغيير در روش زمامداری به مرور همچون نظام های برآمده از "زور" جان مايه ی رابطه خود با مردم را بر پايه "النصّر بالّرعب" بنا نهاده است، موضوعی است واجب تر از نان شب، که بايد از عالم و روشنفکر تا مردم کوچه و بازار در باره آن بيانديشند و به عنوان يکی از هزاران تجربه تاريخی سرزمين خود، چراغ راه آينده سازند.

نقل است يعقوب ليث، زمانی که نيشابور را تصرف کرد، مردم از او حکم اميرالمومنين را خواستند، که از نظر شرعی آسايش خيالی داشته باشند، يعقوب مردم را جمع کرد و گفت مگر اميرالمومنين جز به حکم شمشير بر شما حکومت می کند؟ اين هم حکم من، سپس اشاره به شمشير خود کرد. حال حکايت ما است.

بی گمان آنانی که بر خودفراموشی نسل امروز دل باخته بودند و با تحريف و پنهان داشتن پيشينه ی نياکان اش، او را سر گشته و بی سوال می خواستند، بايد امروز بر اين باور رسيده باشند که حکم راندن بر چنين نسلی کاری بس خطير و دشوار خواهد بود و بر باور نمی گنجد که اين نسل را آن چنان دانست، که چون در خانه گوش شنوايی نمی بيند، چشم به بيرون دوزد و قهرمانی جستجو کند.

نسل پيشين، نسل من است، که دست خالی بود و از دانستن، هيچ نداشت جز اميد به معدود فرهيختگانی که يا در کسوت شاعری بودند و يا با عبا عمامه و منبر سير سلوکی داشتند و آن چنان با تو از راز مگو، در لفافه می گفتند که اگر نبودت هوشياری، جز ياس و ملال، عايدی نبود، اما نسل امروز، نسل آگاهی و دانش و محشور با قهرمانان زنده ای است که با نظر به بيراهه کشاندن انقلاب دم فرو نمی بندد و از سر دلسوزی و حفظ آرمان های انقلاب گلو می دراند تا مبادا آن همتی که پدران شان پس از بارها بی ثمر برخاستن ها انقلابی را به ثمر رسانده اند امروز با چشم طمع دوختن ناپاکان از بين برود.

می گويند نادانی جهان را به نابودی می کشاند اما نه به دست جاهلان بلکه به دست کسانی که ترديدی در عاقل بودن شان نيست شايد اين گفته به مذاق دولتمردان امروز ما خوشايند نباشد طرفه آن دسته از سياست پيشه گانی که بر پيچيدگی و وخامت اوضاع امروز اين سر زمين معترف و آگاه اند که از باب احتياط و شرط ادب بايد بگويم لطفا اين گفته را به حساب مغالطه بگذاريد و به دل نگيرد اگر چه واقعيتی است انکار ناپذير که حتا می توان شعری از واله داغستانی را هم شاهد آورد که:
جاهلان را نيست آگاهی ز حال خويشتن
خفته دايم خويش را بيدار می بيند به خواب

به ولای نجابت مان که در مظان اتهامش اسيريم آن چه تاريخ اين سرزمين اهورايی بعدها بر آن گواهی خواهد داد رفتارهای ناسنجيده و فاجعه بار قدرتمدارانی است که جنبشی را باعث آمدند که نه تنها از اين شقشقه نسل امروز، تلنگری بر رفتار خود احساس نکردند بلکه هر يک در رقابتی تنگاتنگ سعی در جريحه دار کردن هر چه بيشتر گلايمندان را داشتند و آتش به خرمن زدند غافل آن که
به حمامی بگو آتش ميفروز
به آبت آتشی افتاده امروز

بيژن صف سری
http://bijan-safsari.com