جنبش سبز، جايگاه و مطالبات ما، بيانيه جمعی از فعالان کرد

بيش از هفت ماه از آغاز جنبشی اجتماعی و نوين در ايران که به جنبش سبز شهرت يافته، می گذرد. جنبش کم نظيری که به يمن بهره برداری خلاقانه از امکانات وسيع و جديد ارتباطات جمعی؛ همچون شبکه های اينترنتی، تصوير برداری آماتور توسط دوربينهای موبايل، شبکه های تلويزيونی ماهواره ای و غيره، به سرعت فضاهای مجازی و خبری را اشغال کرده و خود را به جهانيان معرفی نموده است. تکنولوژی نوين از هر ايرانی يک رسانه ساخته و عملا هر شهروند رسانه ای و غير رسانه ای را عضو يک شبکه فراگير اجتماعی کرده است. يکی از ويژگی های اين شبکه اجتماعی تنوع هويت اعضای آن است، و چنانچه اين تنوع و تفاوتها کاملا به رسميت شناخته شده و مورد توافق و احترام متقابل قرار گيرد، در آينده جهت تحقق اهداف آن مفيدتر خواهد بود.

از آنجا که جنبش سبز تاکنون بر سياق خودداری از خشونت تا حد امکان پيشرفته است و فاقد يک رهبری واحد است، بنظر می رسد ادامه اين رويه از ظرفيت ايجاد دوره استبدادی جديد برای آينده ايران کاسته و به همان نسبت، گذار بسوی دمکراسی و آزادی و برابری، که همانا آرزوی ديرينه همه ايرانيان است را محتمل تر سازد. از سوی ديگر، گذر زمان موجب مواجهه جنبش سبز با مشکلاتی شده است. به عنوان مثال دامنه سرکوب و خشونتهای سی ساله ی غير قابل باور و حيرت انگيز حکومت که قبلا در مناطقی چون کردستان بکار می رفت، امروزه بطور علنی در مقابل چشمان بهت زده جهانيان به تهران و شهرهای بزرگ کشور کشيده شده است. عريانی اين خشونتهای دولتی با تمام تلخی های آن، می تواند عاملی باشد برای ايجاد يک گفتمان فرهنگی ميان تمامی ايرانيان از هر جنس، مليت، مذهب و باور، که بايد نه تنها از تکرار خشونت در ايران آينده پرهيز کرد، بلکه بايد هرگونه عامل خشونت زا مثل تبعيض و نابرابری را ريشه کن نمود، و اين ميسر نيست مگر با فرهنگ سازی.

از جمله ی مشکلات ديگر، عدم فراگيری جنبش سبز يا به عبارت ديگر عدم برابری شدت موج ايجاد شده توسط جنبش سبز در مرکز و در حاشيه های کشور است که عمدتا محل سکونت مليتهای غير فارس زبان ايران می باشد. دلايل و عوامل اين مشکل و راهکارهای برون رفت از آن نه تنها توسط فعالان سياسی و فرهنگی مليت ها، بلکه با مشارکت فعالان سياسی و فرهنگی مرکز نيز بايد به بحث و تبادل نظر گذاشته شده و امکان هر چه فراگير تر شدن جنبش و کاهش توان سرکوب حاکميت را فراهم آورد. ناديده گرفتن اين مشکلات به بهانه امکان تضعيف اتحاد ائتلافهای حداقلی جنبش و اولويت بندی خواسته ها و موکول کردن مسئله گروه های ملی، زنان، کارگران و غيره، به آينده ای مبهم که هرگز فرا نخواهد رسيد، هيچگاه ايران را به دمکراسی و آزادی نرسانده و نخواهد رساند. بايد همين امروز و در گرماگرم مبارزات صداهای مختلف را شنيد و پاسخ گفت، بويژه که هم اکنون دست کم۲۰ زندانی سياسی کرد در خطر اجرای حکم صادره اعدام قرار دارند. بدون شک سکوت در اين باره اجحاف بزرگی خواهد بود و نبايد منتظر ماند تا در مرکز هم زندانيان سياسی اعدام گردند، آنگاه اعتراض کرد! در چنين صورتی تنها برخورد دوگانه رژيم در اعدامهای سريع نمايشی در مناطقی چون کردستان و بلوچستان تداعی خواهد شد که اين با نفس يک جنبش آزاديخواهانه و دمکراسی طلب در منافات است.

تاکنون شاهد پخش بيانيه های مختلفی از سوی گروههای متفاوت مذهبی، اصلاح طلب و سکولار بوده ايم که اکثريت قريب به اتفاق آنها با تفاوتهايی انشايی و فکری، شامل مضامينی چون آزادی، دمکراسی و انتخابات آزاد بوده اند. ما جمعی از فعالان کرد که بدون شک خود را نماينده مردم کرد نمی دانيم، اما بخشی از همان مردميم، با هم تبادل نظر کرده و برای اينکه جنبش نوين ايجاد شده در ايران، همگام با جنبش های آزادی خواهانه ی ديگر، به ويژه جنبش کرد بوده، وبدين ترتيب خطر عدم فراگيری اين جنبش که نقظه ضعف اصلی و کنونی آن می باشد، رفع گردد؛ موارد زير را به عنوان مطالبات، يادآور می شويم:
۱- تدوين قانون اساسی جديد، بر اساس به رسميت شناختن حقوق گروه های مختلف ملی در ايران، و نيز به رفراندوم گذاشتن آن؛
۲- اجرای کامل مفاد بيانيه جهانی حقوق بشر، کنوانسيونها و ملحقات آن، و تضمين دمکراسی، انتخابات آزاد بدون امکان حذف دگر انديشان به بهانه نظارت استصوابی، آزادی بيان، اجتماعات، مطبوعات، احزاب و انجمنها؛
۳- حق انتخاب تمام مقامات سياسی واجرايی توسط رای مردم؛
۴- عدم پوشش اجباری؛ برابری کامل جنسيتی، اديان و مذاهب و مليتها؛
۵- لغو حکم اعدام وآزادی تمامی زندانيان سياسی و عقيدتی.
۶- تمرکز زدايی از قدرت و تقسيم قدرت سياسی در مناطق مختلف کشور و مشارکت مردم هر منطقه در اداره منطقه خود که البته پيشنهاد نهادهای سياسی عمده ی کرد در اين باره ايجاد يک جمهوری دمکراتيک فدرال است.
۷- به رسميت شناختن زبانهای متفاوت موجود در کشور
۸- در نظر گرفتن سهميه برای هر مليت و نيز برای زنان، جهت حداقل مشارکت در پستهای اداره سياسی کشور
۹- تشکيل دادگاه عالی جهت رسيدگی به موارد نقض اجرای قانون اساسی و معاهده حقوق بشر

بدون شک در بيانيه های صادر شده توسط افراد و گروههای ديگراز جمله سکولارها، مواردی به عنوان کف مطالبات مطرح شده که می تواند در برگيرنده «بخشی» از مطالبات ما نيز باشد. به عنوان مثال می توان از بندهای ۲ تا ۴ بيانيه ی آقای موسوی که خواهان تدوين قانون شفاف و اعتماد برانگيز برای انتخابات، آزادی زندانيان سياسی، آزادی مطبوعات و رسانه ها و به رسميت شناختن حقوق مردم برای اجتماعات و تشکيل احزاب است، ياد کرد. ما ضمن مغتنم شمردن اين اشتراکات، برای به ثمر رساندن جنبش سبز و تحقق خواسته های خود نيز از طريق مبارزات مدنی مسالمت آميز چه در حال و چه در آينده، تلاش خواهيم کرد.

توجه: فعالين کردی که خواستار امضای اين بيانيه هستند، می توانند اسامی خود را به آدرس پست الکترونيکی زير ارسال کنند:
[email protected]

امضا ها به ترتيب الفبا:
آرزو رشيدی فعال زنان ايران – مهاباد
آرش دکلان روزنامه نگار
آرينا مرادی دانشجوی روابط بين الملل سليمانيه
آزاد رستمی کانون نويسندگان کردستان ايران نروژ
آزاد بهين دانشجو و فعال سياسی سليمانيه
آسو سيپان فنلاند
آسو صالح فعال حقوق بشر سوئد
امضا محفوظ ۱ دانشجو سنندج
امضا محفوظ ۲ روزنامه نگار سنندج
افراسياب گرامی فعال سياسی مريوان
اقبال کريميان فعال سياسی ترکيه
آمانج عزيز کندی فعال سياسی و فرهنگی سويس
انور سلطانی فعال سياسی
اميد ثابتی دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مهندسی کامپيوتر هندوستان
آوات علييار فعال سياسی آمريکا
بابان سقزی پژوهشگر و فعال سياسی دانمارک
بختيار علييار فعال سياسی سويس
بيژن قهرمانی فعال سياسی و فرهنگی سوئد
تابان سکايا شاعر و آموزگار دانمارک
جلال هانيسی فعال فرهنگی و سياسی سليمانيه
جليل آزاديخواه نويسنده و روزنامه نگار آمريکا
حسام حيدری فعال حقوق بشر
حسين سعيدی فعال سياسی و حقوق بشر سوئد
حشمت خسروی روزنامه نگار
حميد عليالی فعال سياسی
داود آذردوست فعال سياسی آلمان
دلشاد هورامی نويسنده و فعال سياسی فنلاند
رامبد لطفپوری فعال سياسی کويسنجق
رحمان جوانمردی فعال حقوق بشر هلند
رويا طلوعی فعال زنان و محقق دانشگاه آمريکا
زاهد حنبلی فعال سياسی
ژاله رحيمی خواننده کرد
ژيوار رسولی فعال سياسی
سارا محمدی فعال سياسی بلژيک
سارو خليقی فعال فرهنگی يونان
ساسان امجدی فعال سياسی و حقوق بشر سويس
سالار آشناگر فعال سياسی سوئد
سامناک آقايی روزنامه نگار سوئد
سحر ديناروند فعال اجتماعی انگلستان
سوران پالانی دانشجو و روزنامه نگار اکراين
سوران عليپور فعال مدنی سوئد
سيامک حيدری فعال سياسی سويس
شاهو نادری روزنامه نگار
شهرام عبدالله روزنامه نگار کردستان
شهلا رشيدی فعال حقوق زنان سوئد
شيرکو جهانی اصل فعال حقوق بشر سوئد
صابر قادری روزنامه نگار اربيل
صلاح بايزيدی روزنامه نگار سويس
طاهر قاسمی فعال سياسی فنلاند
طاهره خرمی روزنامه نگار و جامعه شناس
فريبا محمدی روزنامه نگار سليمانيه
کاکو علييار فعال سياسی نروژ
کاله مرادی فعال سياسی نروژ
کامران امين آوه فعال سياسی
کاوه آهنگری فعال سياسی بلژيک
کاوه دستوره فعال فرهنگی و جامعه شناس فرانسه
کاوه قريشی روزنامه نگار سليمانيه
کوهسار فتاحی فعال سياسی سوئد
کومار رشی فعال سياسی سليمانيه
کيوان صديقی فعال مدنی ايران – شاهين دژ
گرميان يارحسينی فعال دانشجويی
گلاله شرفکندی فعال سياسی سوئد
گلمراد مرادی نويسنده و محقق و استاد دانشگاه آلمان
عمر مام رستمی فعال سياسی
محسن کاکه رش فعال سياسی
محمد ايزدی روزنامه نگار سليمانيه
محمد محمدی روزنامه نگار و مستند ساز آلمان
محمد توفيق اسدی فعال سياسی
محمد رضا اسکندی روزنامه نگار و فعال حقوق بشر
مصطفی زاهدی روزنامه نگار و فعال سياسی سليمانيه
مطلب حاجی زاده فعال مدنی ايران – اشنويه
معصومه شافعی فعال اجتماعی و زنان سوئد
منصور صدقی فعال سياسی
مهين شکرالله پور فعال سياسی و زنان سليمانيه
نارين محمدی شاعر و روزنامه نگار
ناصر ايرانپور روزنامه نگار آلمان
ناهيد مکری فعال حقوق زنان سوئد
نظام زکريايی فعال سياسی سويس
هانيه اردلان فعال زنان آلمان
هيوا سليمی روزنامه نگار سليمانيه
ياسين حاجی زاده نويسنده و فعال سياسی