سخنان چند سال پيش رهبر جمهوری اسلامی: من به اينکه ايران پايتخت مادها و هخامنشی ها بوده افتخار نمی کنم، فارس

خبرگزاری فارس: من افتخار نمی‏کنم که اين‏جا پايتخت مادها يا پايتخت تابستانی هخامنشی‏ها بوده... فرنگی‏ها اصرار داشتند هخامنشی‏ها را بالا بياورند و مطرح کنند .

بخش هايی از بيانات مقام معظم رهبری در ۳ سخنرانی در سالهای گذشته درباره آثار تاريخی باقی مانده از پادشاهان بدين شرح است:

* بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامی‏در ديدار مسؤولان و نخبگان استان همدان‏ (۱۹ تير ۱۳۸۳)

همدانِ امروز از همدانِ صد سال پيش و شايد از همدان قرنهای قبل خيلی سرپاتر است - نشان‏دهنده‏ی يک استعداد طبيعی است. البته من افتخار نمی‏کنم که اين‏جا پايتخت مادها يا پايتخت تابستانی هخامنشی‏ها بوده. تواريخی هم که آقای استاندار شرح مفصلی از آنها گفتند، همه‏اش محل بحث است؛ چيزهای مسلّمی نيست. معلوم نيست دولت ماد در آن وقت تنها دولت متمرکز ايران بوده؛ اينها بين دانشمندان و متخصصانِ اين کار محل اختلاف است. در همان دوره‏ی ماد، به گمان زياد ما چندين حکومت مقتدر در سرتاسر ايران داشتيم.

البته فرنگی‏ها اصرار داشتند هخامنشی‏ها را بالا بياورند و مطرح کنند و کوروش و داريوش را اولِ تاريخ بدانند؛ حتّی مادها را هم از خاطر برده‏اند. کار مستشرقان اروپايی در اين زمينه خيلی صادقانه نبوده، ليکن حفاری‏ها و شناختها و نشانه‏های گوناگون تمدنی به ما نشان می‏دهد که در سرتاسر ايرانِ کنونی ما تمدنهای بسيار قديمی - که بعضی شايد از تمدن مصر هم قديمی‏تر باشد - وجود دارد؛ تمدنهای شش هزار ساله، هفت هزار ساله؛ از جمله در همدان است، از جمله در سيستان است، از جمله در مناطق ديگری از اين کشور است. بنابراين نمی‏شود قاطع گفت اين‏جا تنها دولت متمرکز يا اولين دولت متمرکز وجود داشته؛ اينها حدسيات است. آنچه مسلّم است، اين است که اين‏جا سه هزار سال زنده بوده است؛ سه هزار سال مشغول ساختن و توليد تمدن و علم و زندگی بوده است؛ اين خيلی مهم است.
اين گذشته‏ی تاريخی به چه دردی می‏خورد؟ اگر اين گذشته را به‏عنوان يک شجره‏نامه فقط در جيبمان بگذاريم و به آن افتخار کنيم، مثل بعضی‏هاست که از سيادت فقط شال سبزی به کمرشان ببندند يا شجره‏نامه‏يی در جيبشان بگذارند و آن را وسيله‏ی ارتزاق قرار دهند؛ اين‏که درست نيست. اهميت اين شجره‏نامه از اين جهت است که نشان می‏دهد اين منطقه - به هر دليلی؛ يا به دليل اقليمی، يا به دليل جغرافيايی، يا به دليل تاريخی - منطقه‏يی است که استعداد در آن پرورش پيدا می‏کند

* بيانات در ديدار مردم مشهد و زائران حضرت علی‌بن‌موسی الرضا(ع) در صحن حضرت امام خمينی(ره) (۱ فروردين ۱۳۷۸)

شما ببينيد در ايام تحويل، مردم چه مکانهايی اجتماع می‌کنند! ديشب در اطراف آستان قدس رضوی، با اين‌که نيمه‌ی شب بود، جای سوزن انداختن نبود! تا بست شيخ بهايی و تمام اين اطراف، مردم برای توجه، روی زمين نشسته بودند! يعنی عيد نوروز، همراه با معنويت. يا ديشب - نيمه‌ی شب - هزاران انسان علاقه‌مند، از خواب و خانه و زندگی و محيط خانواده بيرون آمدند و به مرقد امام بزرگوار رفتند. يعنی جنبه‌ی معنوی. خوب؛ حالا يک نفر هم پيدا می‌شود که از سر اشتباه و ندانمکاری، به جای مرقد امام رضا و مرقد امام بزرگوار و مرقد حضرت معصومه و مراسم معنوی، تخت جمشيد را زنده می‌کند! البته تخت جمشيد، يک اثر معماری است؛ انسان، اثر معماری را تحسين می‌کند و چون متعلق به ما و مال ايرانيهاست، به آن افتخار هم می‌کند؛ اما اين غير از آن است که ما دلها و ذهنها و جانهای مردم را متوجه به نقطه‌ای کنيم که در آن خبری از معنويت نيست، بلکه نشانه‌ی طاغوتيگری است! در همان ساختمانها که امروز بعد از گذشت يکی دو هزار سال، ويران است، زمانی به مناسبت همين روز نوروز، خدا می‌داند که چقدر بی‌گناه، در مقابل تخت طاغوتهای زمان به قتل می‌رسيدند و چقدر دلها ناکام می‌شدند! اين افتخاری ندارد

* بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار مسئولان اجرائی استان فارس (۱۸ ارديبهشت ۱۳۸۷)

يکی از چيزهائی که در اين استان مورد توجه است و جا دارد که بيشتر مورد توجه قرار بگيرد، مسئله‏ی گردشگری است. اينجا به خاطر وجود حرم مطهر حضرت احمدبن‏موسی (عليه و علی ابيه و اخيه السّلام) جنبه‏ی مضاعف گردشگری دارد. اينجا (شيراز) مزار است، زيارتگاه است. جاذبه‏های گردشگری در اينجا خيلی زياد است. من تصورم اين است که اگر مسئولين کشور و مسئولين استان بتوانند از همين مسئله‏ی گردشگری به شکل درست، با تبليغات صحيح و با جهتگيریِ صحيح استفاده کنند، درآمد آن، استان را از همه‏ی معونه‏های ديگر بی‏نياز ميکند. مسئله‏ی گردشگری خيلی مهم است.
من همين‏جا اشاره بکنم به اين بناهای باستانیِ مربوط به قبل از اسلام؛ تخت جمشيد و بقيه‏ی چيزهائی که در اين استان هست. انسان از دو نظر ممکن است به اين مراکز باستانی نگاه کند؛ اينها را بايد از هم تفکيک کرد. يک نگاه اين است که اينها متعلق به جباران تاريخ بوده. هر کدامی که نگاه می کنيم، به يک نحوی به يکی از جباران تاريخ و طاغوتهای بشری ارتباط پيدا می کند. بله، از اين جهت نگاه منفی به اينها هست. غالب متدينين و انسانهائی که نفرت طبيعی از استبداد و از جباريت دارند، با اين ديد وقتی به اين بناهای باستانی نگاه می کنند، طبعاً برای آنها جاذبه‏ای ندارد. ليکن يک جنبه‏ی ديگر هم وجود دارد و آن اين است که اين بناها محصول سرپنجه‏ هنرمند ايرانی است؛ محصول فکر راقی و روشن‏بين ايرانی است در سالها و قرنها پيش از اين؛ اين جنبه‏ی مثبت قضيه است. همه‏ی بناهائی که از لحاظ تاريخی - چه در اينجا، چه در اصفهان، چه در بقيه‏ی نقاط کشور - وجود دارد، از اين قبيل است. درست است که جباران استفاده کردند، اما خالق و آفريننده‏ی اين مجموعه‏ها کيست؟ ذهن ايرانی است، سرانگشت هنرمند ايرانی است، روحيه‏ی بلندنظر ايرانی است، ابتکار و ذوق ايرانی است؛ اين برای يک ملت افتخار است. با اين ديد وقتی نگاه بکنيم، می‏بينيم اينها مثبت است؛ چه تخت جمشيد، چه بقيه‏ی مناطق ديگر...