بيانيه جمعيت مبارزه با تبعيض تحصيلی به مناسبت روز دانشجو

مگر چه خواسته بوديم جز آزادی، و چه سر داده بوديم جز فرياد آزادی خواهی؟! اگر اجباری که به زنده ماندن داريم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش می‌زديم، همان‌جايی که سالها پيش، ماه آذر، در آتش بيداد سوخت، آذر ماه را در پيش پای «نيکسون» قربانی کردند! اين سه يار دبستانی هنوز دانشگاه را ترک نگفته بودند، هنوز از تحصيلشان فراغت نيافته بودند، نخواسته بودند - همچون ديگران - از پشت ميز دانشگاه، به بازار سرمايه بروند و سر در گريبان خويش فرو برند. از آن سال، چندين دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند، اما اين سه تن ماندند تا هر که را می آيد، بياموزند، هرکه را می‌رود، سفارش کنند. آنها هرگز نميروند، هميشه خواهند ماند. اين «سه قطره خون» بر چهره ی دانشگاه ها، همچنان تازه و گرم باقی می ماند.

از سال ها پيش، زمانی که به ماه آذر نزديک می شديم و حرفی از مبارزات مردم به ميان می آمد، اولين چيزی که يادآور می شديم، روز ۱۶ آذر و مبارزات دانشجويی بود. روزی که دانشجويان در اعتراض به پادگانی شدن دانشگاه و با شعار" اتحاد، مبارزه، پيروزی" در مقابل استبداد ايستادند و سه تن از آنها به نام های قندچی، بزرگ نيا و شريعت رضوی جان خود را بر سر آرمان شان دادند و تعداد زيادی روانه زندان ها شدند.

پس از انقلاب اسلامی ايران، دانشجويان باز هم روز دانشجو را بهانه‌ای برای بيان نظريات و خواسته‌های آزادی‌خواهانه خود قرار دادند و در اين سی سال دانشجويان پيوسته فعالان راه آزادی بوده‌اند. ولی امسال حاکميت به سرکوب پيشگيرانه دانشجويان اقدام کرده‌است. از ۲۲ خرداد ۸۸ که روز انتخاب رئيس‌جمهور بود تا کنون صدها دانشجو بازداشت و مورد انواع شکنجه‌های جسمی و روانی قرار گرفته‌اند. تعداد زيادی به بهانه‌های مختلف از ادامه تحصيل محروم مانده‌اند و ده ها نفر در دادگاه‌های انقلاب به حبس‌های بلندمدت و کوتاه مدت محکوم شده‌اند

آذر ماه هميشه ماه خون بود، اما برای ما – جمعيت مبارزه با تبعيض تحصيلی- ماه رويش است. در اين راه با هم در ۷ آذر سال گذشته هم قدم شديم و امسال يک سالگی مان را جشن گرفتيم. راهی که در رفع تبعيض دانشجويی برداشته بوديم، جوانه ای که سی سال سر از خاک برنياورده بود، سال گذشته در ماه آذر سر برآورد و امروز نهالی نوپا، اما قدرتمند است.

۱۶ آذر هر سال علاوه بر روز دانشجو، بی گمان روز محرومين از تحصيل نيز هست، اگر چه صلاحيت آنان در دستگاه گزينش وزارت علوم و کميته های انضباطی دانشگاه ها احراز نگشته باشد، حاکميت در اين سالها، ثابت نموده است که قبل از هر چيزی بر مبنای اصل گزينش استوار است و جدی ترين و حياتی ترين سياست و راهبرد آن، طرد و حذف عناصر متفاوت و ناهمسان با اصول و ضوابط ايدئولوژيک خود، در درون نظام آموزشی ايران می باشد. اعمال سانسور در رسانه ها و مطبوعات، اعمال گزينش در مشاغل دولتی، رد صلاحيت کانديداها در انتخابات، گزينش اعمال شده در کنکور، تعليق نمودن تحصيل دانشجويان و اخراج آنان، دليلی بر اين اصل بنيادين در حاکميت می باشند.
طبق اصل صريح مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی، معاندين نظام حق ادامه تحصيل ندارند و آرای هسته گزينش وزارت علوم نيز در اين باب، اساسأ غير قابل ترديد تلقی می گردد! حقيقت اين است که جنبش دانشجوئی و ديگر جنبش های آزادی خواه جامعه، می بايست بنابر اصول ابتدايی حقوق بشر، يعنی رعايت حقوق منتقدين و دگرانديشان در برابر وضعيت موجود احساس مسئوليت کنند.

حق تحصيل، بی ترديد عمومی ترين خواست جنبش دانشجوئی است و همچنين فرصت خوبی برای اتحاد عمل همه گروههای متکثر دانشجوئی، حول خواستی اساسی و مشترک می باشد. حل مسئله محرومين از تحصيل، بی ترديد در گرو درک اين ضرورت و هم انديشی و کنش جمعی همه محرومين از تحصيل برای کسب حقوق اوليه خويش می باشد. به تجربه ثابت شده است که پيگيری شخصی وضعيت محرومين از تحصيل، چه در قالب مذاکره با مسئولين و نهادهای امنيتی و چه در قالب کنش های فردی، حاصلی به همراه نداشته و آنچه که می تواند ما را در تحقق اين مهم ياری رساند، آميزه ای از ارتباط و کنش جمعی همه محرومين از تحصيل، استمرار و مداومت در پيگيری، تکيه بر جنبش های اجتماعی و در مواقع لازم، پرداختن هزينه های متناسب می باشد.

جمعيت مبارزه با تبعيض تحصيلی ضمن محکوم کردن هر نوع خشونت و تبعيض، خواستار رفع تبعيض تحصيلی و آزادی فوری و بدون قيد کليه زندانيان سياسی و عقيدتی و محروم از تحصيل می باشد.
ما تا تحقق خواسته هايمان همچنان ايستاده ايم.

جمعيت مبارزه با تبعيض تحصيلی
۱۶ آذر ۱۳۸۹