استقبال غرب از تعلل در برنامه هسته‌ای ايران، ديويد ايگناتيوس، ترجمه از سارا قاسمی، ديپلماسی ايرانی

نويسنده : ديويد ايگناتيوس ـ واشينگتن پست
مترجم : سارا قاسمی

دولت باراک اوباما به اين نتيجه رسيده است که برنامه هسته‌ای ايران را مجموعه ای از موانع نظير تحريم‌ها و مشکلات فنی و ناتوانی کارشناسان در حل آنها کند کرده است. اين تعلل باعث شده است که برخی تحليل‌گران ادعا کنند که فضايی برای تعامل و صبوری، پيش از دست به سلاح شدن هنوز باقی مانده است.

ديپلماسی ايرانی: دولت باراک اوباما به اين نتيجه رسيده است که برنامه هسته‌ای ايران را مجموعه ای از موانع نظير تحريم‌ها و مشکلات فنی و ناتوانی کارشناسان در حل آنها کند کرده است. اين تعلل باعث شده است که برخی تحليل‌گران ادعا کنند که فضايی برای تعامل و صبوری، پيش از دست به سلاح شدن هنوز باقی مانده است. مقام‌های اسرائيلی هم شمارش معکوس برای حمله را فعلا به حاشيه رانده اند و ادعا می‌کنند که هنوز زمان برای دست به سلاح شدن باقی است. موشه يالون که معاونت نخست وزير رژيم صهيونيستی را عهده دار است، در بيست و نهمين روز از ماه سپتامبر با راديو اسرائيل گفتگويی داشت و در آن برای نخستين بار ادعا کرد که تهران تا دستيابی به تسليحات هسته‌ای حداقل سه سال فاصله دارد و اين بدان معناست که غرب هم برای تعامل با ايران و خويشتن داری و مقاومت در برابر توسل به گزينه نظامی، همين اندازه فرصت دارد.

يالون در اين خصوص گفت: مشکلاتی که در مسير برنامه هسته‌ای ايران به وجود آمد در حقيقت زمان دسترسی ايرانی‌ها به تسليحات هسته‌ای را کند کرد.

رئيس سابق موساد مير داگان هم در اظهاراتی مشابه در اين خصوص گفت: ايرانی‌ها تا سال ۲۰۱۵ نمی‌توانند به تسليحات هسته‌ای دسترسی پيدا کنند. دليل آن هم در مشکلات فنی نهفته است که در اين چند ماه بر برنامه هسته‌ای ايران اعمال شده است.

يک عضو نزديک به باراک اوباما هم در اين باره می‌گويد: ايرانی‌ها با آن سرعتی که ما يک سال پيش گمان می‌کرديم به سمت هسته‌ای شدن پيش نمی‌روند.

سال ۲۰۱۱ در حالی آغاز شد که تحليل‌های جديدی در مورد پرونده هسته‌ای ايران در سال جديد و سرنوشت آن در رسانه‌های خارجی به چشم می‌خورد. اين سال با پيش فرض جديد کند شدن برنامه هسته‌ای ايران کليد خورد. بسياری از تحليل‌گران ادعا می‌کنند که استراتژيک ترين تصميم جامعه جهانی در سال ۲۰۱۱، پرونده هسته‌ای ايران است.

موضوعی که امسال داغ تر از هر سال ديگری مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت. تابستان ۲۰۱۰ با داغ شدن بحث جنگ همزمان بود که تل آويو و واشنگتن در تنور آن می‌دميدند. در امريکا و اسرائيل و البته منطقه، فضا به گونه ای ملتهب بود که همه گمان می‌کردند به زودی جنگ ميان ابرقدرت‌ها و ايران کليد خواهد خورد. جفری گلدبرگ در همان فضا برای سايت ديپلمات مقاله ای نوشته و در آن به احتمالات وقوع درگيری ميان تهران و تل آويو يا واشنگتن به صراحت اشاره کرد. اکنون اين فضا جای خود را به آرامش پس از طوفان داده است.

آنچه که اين روزها عيان است اين است که تسليحاتی متفاوت مانند کارخرابی‌های مخفيانه و تحريم‌های اقتصادی می‌توانند بدون آلوده شدن دستان عاملان آنها به خون ايرانی‌ها به شکل مستقيم، در برنامه هسته‌ای اين کشور اختلال ايجاد کنند! حمله نظامی‌ يعنی هزينه نظامی‌ هنگفت و اين در حالی است که توسل به اين قبيل ابزارها هزينه کمتری هم برمی‌دارد. اين رويکرد البته انحرافی است. باراک اوباما و همراهانش در خفا ادعا می‌کنند که به ديپلماسی در قبال ايران روی آورده اند و اين در حالی است که در پشت پرده به ابزارهايی مانند استاکس نت برای مهار برنامه هسته‌ای ايران روی آورده اند. البته بسياری ايران را به بازی در چند صحنه متهم می‌کنند و ظاهرا توسل غرب به اين رويکرد هم جواب داده است. غرب هم، برای مهار برنامه هسته‌ای ايران، به شکل همزمان چند راهکار را امتحان می‌کند. مقام‌های رسمی‌ هيچ کشوری علنا از برنامه‌های مخفی خود برای مهار يا متوقف يا کند کردن برنامه هسته‌ای ايران صحبت نمی‌کنند. با اين همه تاثير اين برنامه‌ها کاملا ملموس است. سانتريفيوژهای ايران از دور حرکت خارج شده اند و البته از ميزان فعاليت نيروگاه نطنز هم کاسته شده است! برخی ادعا می‌کنند که غنی سازی اورانيوم ايران در اين نيروگاه هم به حالت تعليق درآمده است. البته ايرانی‌ها علت اين تعلل‌ها را اعلام نمی‌کنند.

ماه نوامبر بود که محمود احمدی نژاد رئيس جمهوری ايران برای نخستين بار به خسارت‌هايی که استاکس نت به سيستم رايانه ای نيروگاه‌های ايران وارد کرده، اعتراف کرد. وی در اين خصوص گفت: آنها موفق به ايجاد اختلال در برخی سيستم‌های هسته‌ای ما شده اند. اين اختلال‌ها هم به واسطه نرم افزارهايی بوده که بر سيستم‌های ما نصب شده اند.

موسسه امنيت و علوم بين المللی در بيست و دومين روز از ماه دسامبر پرونده استاکس نس از ابتدا تا هدف قرار دادن تاسيسات هسته‌ای ايران را منتشر کرد. در اين تحقيق آکادميک، توضيح داده شد که چگونه اين ويروس اينترنتی هدف خود را قربانی و البته از طريق يک يو اس بی ساده محيط را الوده می‌کند. اين ويروس دور حرکت دستگاه را ناگهان بالا برده و سپس با کاستن ناگهانی از آن، در کار دستگاه اختلال ايجاد می‌کند. گفته می‌شود که اين ويروس در اواخر سال ۲۰۰۹ ميلادی کار خود را آغاز کرده است. در ابتدای سال ۲۰۱۰ ميلادی هم ايرانی‌ها دور جديدی از سانتريفيوژ را راه اندازی کردند. استاکس نت تنها يکی از ابزارهايی بود که غرب برای بر هم ريختن زنجيره هسته‌ای ايران به سمت آن روی آورد. البته بسياری از کارشناسان ادعا می‌کنند که مجموعه اين خرابکاری‌ها توانسته است بر برنامه هسته‌ای ايران تاثير منفی بسياری گذاشته باشد.

تعلل در برنامه هسته‌ای ايران از اهميت بسيار فوق العاده ای برخوردار است چرا که غرب همواره از روزی که برنامه هسته‌ای ايران تمام شود، واهمه داشته و دارد. امريکايی‌ها ادعا می‌کنند که تهران برای دستيابی به بمب هسته ای بايد غنی سازی اورانيوم را تا نود درصد افزايش دهد و همين مساله به بازه زمانی يک تا دو ساله نياز دارد. ايرانی‌ها می‌توانند مخفيانه کار خود را در نيروگاه‌های ديگری ادامه دهند. آنها می‌توانند از سانتريفيوژهای قديمی‌ خود استفاده کنند و يا مدل‌های جديدتری را روی کار بياورند. البته انتقال سخت افزارها از سوی کشورهايی مانند روسيه فعلا به حالت تعليق در آمده و همين مساله کار را برای ايران اندکی دشوار کرده است. دولت باراک اوباما همچنان در را برای مذاکره باز نگاه داشته است و گفتگوهای جديد هم در استانبول برگزار خواهد شد. با اين همه مشکلاتی که برنامه هسته‌ای ايران اين روزها به آن گرفتار شده برای غرب خوشايند است.

منبع: واشينگتن پست
يکشنبه ۱۹ دی ۱۳۸۹ ۱۴:۳۲