خزيدن به کُنجی که
يونجه اَنبار می‌شد
و کوزه‌ای شکسته
در حَسرتِ جُرعه‌ای خُنک
با تشنگی
هَمنشين...

سربه‌سر
بارشِ سنگ‌هایِ مُصيبت
و زلزله‌ای
که ذهن را زير و رو می‌کند.

سابقاً
خطر مُحاسبه می‌شد
و خاطراتِ تلخ
مُچاله...
حالا اما
نه مُصاحبی هست
نه صاحبی
و نه سَمندی بادپا...

اين قاطرِ چَموشِ لَنگ
نمی‌خواهد
سوارِ زخم‌خوردۀ تنها را
بر شانۀ پالان بنشانَد.

پيوسته
ترديد و بی‌حوصلگی
به نَخ می‌کشيم:
يکی سياه و
يکی زرد
تا چه‌هنگام و چگونه
رشتۀ تسبيحِ عُمرِ بی‌ثَمَرمان
از هم بُگسَلَد...