صد سند منگوله دار کلاه هسته ای و نامه مقام رهبری به دبيرکل سازمان ملل خيلی متحد، طنزنوشته ای از اسد مذنبی

مقام شامخ ولايت در يک "سخنخرانی" باشکوه مدعی شد که صد تا سند منگوله دار که مو لای درزشان نمی رود دراختيار دارد که اگر آنها را رو کند آبروی آمريکا و بقيه دلالها برباد فناست!
ناگهان چو افتاد که آمريکا و بقيه دلالان محترم بدبخت بودند و حالا با رو شدن سندهای منگوله دار رهبری بيچاره خواهند شد. و دلالانی که در سی سال گذشته دورازجان شما، محل سگ به جناب شامخ نمی گذاشتند منبعد بايد موس موس کنند تا مقام شامخ جواب سلامشان را بدهد!
از آنسو، نا– زران که تا ديروز مهر سکوت برلب زده بودند شروع کردند به زِر زدن که بعله ما مقام رهبری و ميرزا جواد و الباقی جد و آباد ايشان را می شناسيم و می دانيم که غير از يک خانه ی اجاره ای ملک ديگری نداشته، و با وقاحت اعلام کردند که مقام ولايت تا حالا دو دونگ يک سند هم بنامش نبوده چه رسد به صد تا سند منگوله دار!
می گويند اين حرفها به تريج عبای مبارک مقام شامخ برخورده و نام نبرده برای اينکه نشان دهد کم بی عرضه نيست، دوتا از سند ها را می دهد به جليلی تا ايشان هم به تظاهرکنندگان جلو سفارت آمريکا که نه سر پياز بودند و نه ته پياز نشان بدهند تا چشم حسود کور شه!

بعدا که قضيه لو می رود معلوم می شود که دلالهای محترم، سفير سوسيس را شير کرده بودند تا ته و توی قضيه را دربياورد. می گويند جناب سفير بعد ازاينکه سندها را می بيند برای اينکه بزند توی سرِ مال مدعی می شود که اسناد قلابی است. اما وقتی کارشناس می آورند، متوجه می شوند که نخير سندها آکبند است. و از همه بدتر زمانی که اسناد را ترجمه می کنند پی می برند که اسناد مذکور،سند ملکی نيست. و بيشترشان اسناد کلاه هسته ای است!
خلاصه سفير که آدم کارکشته ای بوده و می دانسته که ولی فقيه مال اين حرفا نيست از زير زبان طرف بيرون می کشد و دو ريالی اش می افتد که بعله مقام شامخ مال خری کرده. و بلافاصله زنگ می زند به ماموران آگاهی و نهايتا مقام شامخ مجبورمی شود اعتراف کند که اسنادی را که می خواسته با انها آبروی آمريکا و دلالهای غربی را ببرد، از خود آنان خريده و حالا که بين شان اختلاف افتاده، می خواسته شر بپا کند.
***

نامه مقام رهبری به دبيرکل سازمان ملل خيلی متحد

خواهران وبرادران (خانم ها و آقايان سابق)
همانطور که مستحضريد امروز "عزرائيل" بر دهل جنگ می کوبد و می خواهد به مملکت ايرانی ها حمله کند، به خيالش که می تواند حال ما را بگيرد و مارا از بين ببرد. غافل ازاينکه جای ما خيلی امن تر ازاين حرفاست، پناهگاهی برای خودمان و ابوابجمعی ساخته ايم که عمرا هيچ بمبی نمی تواند حريفش بشود. با اين تفاصيل ممکن است بپرسيد اگر اينگونه است پس چرا کک به تنبان ما افتاده و عريضه خدمت شما فرستاده ايم؟ عرض به خدمت شما،
اولندش: الانه بيست و اندی ساله که ما ولی و قيم ايرانی ها هستيم و اگر حرفی می زنيم بنا بر مسئوليتی است که بر دوش ولیِ افراد است والا اگر ولی ول بگردد که نمی توان اسمش را ولی گذاشت.
دومندش: ايرانی ها خيلی مايه دارن و فقط از يه قلم نفت و گازشون هرساله چندين ميليارد دلار به جيب ما و الباقی می رود.(البته فکر بد نکنيد که مثلا خدای کرده يا ناکرده ما آدمای حريصی هستيم و ازاين صحبت ها، مقصر اين جيب بد مصب ماست که هرچی بريزين توش پر نمی شه) و از ما به شما نصيحت، بخدا قسم ما آدم بخيلی نيستيم و اگر اجازه بدين کاسبی مان را بکنيم، از خجالت شما هم درمياييم چون اصلا و ابدا ازاين اخلاقا نداريم که تنهايی بخوريم. واگر حرف ما رو باور نداريد يه تک پا تشريف بيارين ايران تا خودتون از نزديک ببينين چه بخور بخوريه، اگر هم گرفتاری و مشغوليات اجازه نمی دهد می تونين همون بغل گوشتون از خاوری بپرسين اينجا چه خبره.
سومندش: شما مملکت ايران رو نمی شناسين و نمی دونين کجا و کی رو بزنين، و حتی ممکنه خدای ناکرده يک مشت آدم بيگناه خودی رو بکشين درصورتی که اگر اين وظيفه خطير رو بما محول کنين چون اينجا رو مثل کف پامون می شناسيم و تجربه حمله داريم، چون سی و سه ساله تو کار حمل و حمله ايم، می تونيم دمار از روزگارايرانی ها دربياريم، اگرهم کسی اعتراض بکنه جوابش ميديم که سازمان ملل خيلی متحد با کسی شوخی نداره و ماهم اين وسط وظيفه داريم برای حفظ نظم و امنيت جهانی قحط نامه های سازمان ملل رو اجرا کنيم. خلاصه از ما گفتن حالا خود دانيد والسلام و نامه ناتمام...