رها زخويش قلم می نگاردش شعری
که واژه واژه ی سرخش بوَد پر از فرياد

سی و سه سال گذشته است و باز هم زاهد
نشسته بر سرير تقدّس و گويد از امداد!

و دست های پليد ش به ناخن کينه
حرير پيکر گل را درَند با اوراد

نه شرم باشدش از نوجوانه و از گل
به کارتيرک دار است و رهبرش جلاد

نه مثل باد به فکر تکاثر دانه است
که بذر مرگ فشانـَد عبورش، اين شياد

ای آن که قسمتت از زندگی همين وقت است
برای آن که بماند حکايتت در ياد،

بيا و شعر بيفشان به خاک زرد وطن
بيا چو سرو ببالا و ريشه کن در داد