با تحريم انتخابات حق حاکميت بر سرنوشت خود را ابراز داريم، مجامع اسلامی ايرانيان

در تمامی نظامهای دولتی که مبنا بر مردمسالاری دارند و مشروعيت خود را از آرای مردم می گيرند ساز و کار و ابزاری هايی پيش بينی شده است تا اعمال حق حاکميت مردم بر سرنوشت خويش کم وبيش عملی شود. از جمله اين ابزار ها، رای گيری و شيوه های مختلف آن است، بنا بر اين رای دادن و پای صندوق رای رفتن به نمادی از مردمسالاری تبديل گشته است، تا جايی که تمامی کشورهای دارای نظام بسته و ديکتاتوری نيز گاه و يا حتی بطور مرتب به استفاده از اين وسيله (انتخابات و صندوق رای) اقدام ميکنند تا پايگاه و مشروعيت مردمی خود را به رخ جهانيان بکشند و يا چنين بنمايانند .

در بسياری از اين نظامها، متاسفانه اغلب، انتخابات را نه وسيله ای برای ابراز حق حاکميت، بلکه حقی از حق شهروندی بنيادی می شمارند و به استبداد های حاکم فرصت ميدهند تا نوعی رضايت در جامعه تحت قيموميت خويش ايجاد نمايند چنانچه گويی افراد جامعه از حقی بر خوردارند . در ايران، تحت حاکميت ولايت فقيه که صفت مطلقه نيز يافته است، در طی بيش از سه دهه نظام حاکم از اين وسيله و حضور کم و بيش مردم درحوزه های رای گيری و استفاده تبليغاتی گسترده با بهره گيری از سانسور مخالفين و حتی معترضين درون نظام، برای مشروع نشان دادن خويش سود برده است. اما آيا در حقيقت مردمی که در جامعه تحت حاکميت استبدادی و ولايت مطلقه، در انتخاباتی تحت نظارت و مهندسی شده و چيدمان يافته شرکت می کنند که حتی ابتدايی ترين قوانين حاکم بر انتخابات، يعنی آزادی نامزد شدن و اتخاذ تصميم افراد رعايت نمی شود و رای دهندگان موظفند به نمايندگان قدرت حاکم که برای آنها تعيين کرده است رای بدهند از حقی برخوردارند؟ انسان آزاد و مستقل انسانی است که بتواند در آزادی و به دور از هر اجبار و زوری تصميم بگيرد. حال اگر در جايی و مکانی انتخابات به عنوان وسيله ای در دست استبداد قرار گرفت تا از آن برای مشروعيت دادن به خود بهره بگيرد،کار بايسته اين است که با تحريم و عدم شرکت در آن، فرصت اين استفاده ابزاری را از نظام استبدادی ستاند. بدين سبب است که مجامع اسلامی ايرانيان هر بار به مناسبت، با ياد آوری اين موضوع مردم را به تحريم انتخابات فرمايشی فراخوانده است تا از حق حاکميت خويش دفاع نمايند. در انتخابات پيش رو يعنی نهمين دوره مجلس شورای اسلامی، محدوديت های اعمال شده از سوی نظام ولايت مطلقه که طی انتخابات پيش از اين شاهد و ناظر آن بوديم بيشتر شده است تا حدی که بسياری از ذوب شدگان در ولايت نيز از تيغ عدم صلاحيت مصون نماندند و به خيل حذف شدگان پيوستند. نظام ولايت مطلقه با بحران سازی ها يی که کرده است کشور را در موقعيتی بس خطير قرار داده است:
ترس از ابراز عقيده و فضای آزاد، نظام را وادار به هرچه بسته تر کردن فضای سياسی ،اجتماعی کرده است و تاب کوچکترين اعتراض را ندارد. دستگيری ها و شدت برخورد با دگر انديشان کار روز مره اوست. جو موجود حاصل از اين فضا جامعه را در انواع خشونت ها از استفاده انواع مواد مخدر و پائين آمدن سن استفاده کنندگان گرفته تا برخورد ها و در گيری ها و تصادفات جاده ای که قربانيانی بيشمارمی گيرند غوطه ور کرده است.
وضعيت اقتصادی کشور و معيشتی بسياری از مردم ايران در حد زنده ماندن است، ارزش پول ملی پائين آمده و با ادامه بحران پائين تر نيز خواهد رفت.
امروز بر اين همه، خطر جنگ و با گسترده شدن تحريمها، خطر کمبود مواد غذايی و دارويی نيز افزوده شده است. افکار عمومی جهان ، همچنين، سر دمداران حمله به ايران و جنگ افروزان، چشم به ايران و مردم آن دارند که آيا کشور و حاکميت بر سرنوشت آن را از آن خود ميدانند و يا اينکه بی تفاوت نسبت به سرنوشت خويشند و آنها مختارند هرکار خواستند با ايران، وطن ما بکنند. اگر ايرانيان در يک جنبش گسترده تر به افکار عمومی مردم جهان بنمايانند که رژيم مافياهای نظامی - مالی از آنها نمايندگی ندارد، نشان بدهند که خود توانا و قادرند که از استبداد مطلقه دفع شر نمايند، جنگ طلبان نه قادرند و نه توجيهی برای حمله به ايران و تحميل جنگ به ما مردم را دارند. تجربه های تونس و مصر از يک سو و عراق و ليبی و امروز سوريه، به ما می آموزند که اگر مردمی در صحنه باشند و بمانند و فرصت را از گروه های وابسته و مسلح بستانند بهانه را از نيروهای مداخله گر نيز ستانده اند. گاه نظامهای استبدادی خود فرصتی را فراهم می آورند تا مردم حق حاکميت خويش را ابراز دارند. تحريم انتخابات فرمايشی يکی از اين فرصت هاست. انتخابات مجلس نهم را به يک نه بزرگ به نظام ولايت مطلقه تبديل کنيم و با تحريم فعال "انتخابات" به جهانيان بگوئيم که اين نظام از ما نيست . در روز برگزاری انتخابات، در خانه ها بمانيم و با خلوت کردن خيابانها استقلال و آزادی خويش و حق حاکميت خود را ابراز داريم. تمامی ابزارهای اختناق و سرکوب رژيم در مقابل چنين عملی خلع سلاح خواهند شد و رژيم و دستگاه قضائی او نميتوانند به جرم درخانه نشستن و بيرون نيامدن افراد به دستگيری و يا تعقيب آنها بپردازند. جنبش تحريم را همگانی و مداوم بگردانيم تا سران نظام مطلقه بدانند که با مردمی کبير و زنده مواجهند و نه با صغار و مردگان.

مجامع اسلامی ايرانيان
۷ اسفند ماه ۱۳۹۰