حمله نظامیِ ابرقدرتهای جهانی به ايران ادامه راهِ استبدادِ جمهوری اسلامی است، همبستگیِ ملیِ جمهوریخواهانِ برای استقرارو استمرارآزادی و دمو

هموطنان !

دولتِ اسرائيل اخيرا برای تجاوزِ نظامی به ايران لحظه-شماری می کند. بنيامين نتانياهو، نخست-وزيرِ اسرائيل، به طورِ مرتب ايران را «بزرگترين تهديد برای امنيتِ اسرائيل» قلمداد می کند؛ و علی رغمِ عدمِ وجودِ مدرکِ محکمه-پسندی برای اثباتِ اين مساله که حکومتِ حاضرِ ايران در حالِ ساختِ بمبِ اتمی است، برای بمبارانِ مراکزِ هسته ایِ ايران آشکارا طرح و برنامه تهيه می کند. دولتمدارانِ آمريکا نيز مدام اعلام می کنند که در صورتِ وقوعِ چنين جنگی، با توجه به روابطِ استراتژيکِ غرب با اسرائيل از يک طرف و وجودِ خطِ قرمزِ دست-يابی به سلاحِ هسته ای برای ايران از طرفِ ديگر، از حمله اسرائيل به ايران حمايت خواهند کرد. در همين راستا، اروپا که درحالِ حاضر دست به گريبانِ معضلاتِ عديده ای همچون بحرانِ مالی، تنزلِ اقتصادی، بی کاری، و بحرانِ انرژی است نيز در تنگنا قرار گرفته است؛ چرا که عواملِ سياسی و تبليغاتیِ لابی های نفتی و تسليحاتی، بی وقفه بر طبلِ مشارکتِ اروپا با اسرائيل و آمريکا در برافروختنِ آتشِ خانمانسوزِ جنگ در منطقه ثروتمند و نفت-خيزِ خاورميانه به عنوانِ راهِ نجاتِ اروپا می کوبند.

با اين وجود، آنچه که مُبلغانِ جنگِ به رویِ خود نمی آورند اين حقيقت است که اين جنگ، صرفِ نظر از ويران نمودنِ زيرساختهای صنعتی و اقتصادیِ ايران که تا سالها برای ايران خسران و زيان به بار خواهد آورد، به احتمالِ بسيار زياد به خاک و خون کشيده شدنِ شمارِ فراوانی از هموطنان مان را نيز در پی خواهد داشت. برای نمونه، «جنگِ انسان-دوستانه» ابرقدرتها در عراق تنها جانِ بيش از نيم ميليون کودک را گرفت. همه اينها به نوبه خود تاثيراتِ منفیِ عميقی بر روندِ دموکراتيزه شدن منطقه خاورميانه خواهد گذاشت؛ و اين دقيقا همان چيزی است که سياستمدارانِ مستبدِ جمهوری اسلامی سالهاست که با اتخاذِ مواضعِ ماجراجويانه و بحران-آفرين در صحنه های داخلی و بين المللی عليه ملتِ ايران وتقلب آشکاردر جريانِ انتخاباتِ فرمايشیِ سال هشتاد و هشت و سر دادنِ شعارِ «محوِ اسرائيل از نقشه دنيا» خواهانِ آن بوده و هستند. حقيقت اين است که مردمِ خاورميانه، ملتهای عراق، ليبی، سوريه و ايران، هرگز جنگ-طلب نبوده و نيستند، و به راستی هوادارِ صلح و هم-زيستیِ مسالمت-آميز با سايرِ ملتهای جهان می باشند؛ و اين هميشه دولتهای نامشروعِ اين کشورها بوده اند که با اتخاذِ سياستهای ماجراجويانه به قصدِ تداومِ حاکميتِ استبدادیِ خويش بهانه کافی به جنگ-طلبان و متجاوزان داده اند تا آن کشورها را در معرضِ خطرِ جنگ و نابودی قرار دهند.

در اين گير و دارِ چنگ و دندان نشان دادنِ ابرقدرتها به ايران، عده ای معدود که همانا بانيانِ آپوزيسيونِ وابسته و کارگزارانِ حکومتهای بيگانه باشند نيز طلايه-دارِ لشکرِ آنها شده اند، و با پشتيبانیِ دستگاه های تبليغاتِ جنگ-طلبان، به هواداری از جنگِ بر ضدِ ايران گريبان چاک می کنند؛ و مذبوحانه در تلاش هستند تا به مردم چنين القا کنند که هيچ راهی به جز جنگ نمانده. چنانکه مسلم است، برای آنها منافعِ شخصی يا گروهیِ خودشان در مقامی بالاتر از منافعِ ملیِ ايران و حقوقِ ملیِ ايرانيان قرار می گيرد. لذا اينها شريکِ جرمِ جنگ-طلبانِ و از بانيانِ عواقبِ خانمانسوزِ جنگِ آنها بر ضدِ ايران و مردمِ آن خواهند بود. و همه اينها در حالی است که رژيمِ جمهوری اسلامی، با ايجادِ فضای رُعب و وحشت و با بستنِ دَم و شکستنِ قلمِ فعالانِ داخلِ ايران، ملتِ ايران را از احتمالِ وقوعِ اين جنگ و از عواقبِ وخيمِ آن بی خبر گذاشته است.

در اين عرصه وانفسا، بر تمامِ آزادی-خواهان و انسان-دوستانِ آزاده و مستقل واجب است تا قدم به صحنه بگذارند و از برافروختنِ آتشی که ايران و ايرانی را تا ساليانِ متمادی خواهد سوزاند جلوگيری کنند. برای نيلِ به اين مقصود، آزادی-خواهان بايد دست در دستِ يکديگر گذاشته و دست به کارِ اعتراضِ گسترده بين المللی عليه تجاوزِ نظامیِ احتمالیِ ابرقدرتها به ايران شوند؛ کميته های ضدِ جنگ در اقصی نقاطِ دنيا تشکيل دهند و با جنبشِ های مستقلِ ضدِ جنگ در اروپا و آمريکا ارتباط برقرار کرده گردهمايی ها و تظاهراتِ عمومی در شهرهای مختلفِ دنيا برگزار کنند؛ و با تجمع در مقابلِ دفاترِ سازمانِ مللِ متحد در سراسرِ دنيا، اعتراضِ شديدِ خود به تهديدهای جنگی عليه ايران را به چشم و گوشِ جهانيان برسانند. خرابی و کشتاری که ديروز در عراق و ليبی شاهدش بوديم، و امروز در سوريه در برابرِ ديدگانِ ماست، اگر حالا دست روی دست بگذاريم، فردا در ايران مان به ديدارش خواهيم شتافت.

در پايان بايد متذکر شد که گرچه جنگ-طلبانِ امپرياليست در طولِ تاريخ هميشه مترصدِ فرصت بوده اند تا به سرزمينهای ديگر دست-اندازی کنند و به غارتِ اموالِ آنها بپردازند، و جنگ-طلبانِ امروز هم از اين قاعده مستثنی نيستند، اما اين در اصل رفتارِ نابخردانه رژيمِ ناصالح و استبدادیِ جمهوری اسلامی در بيش از سه دهه سلطه اش بر ايران بوده است که امروز دست و دلِ جنگ-طلبانِ جهان را متوجه سرزمين مان ايران نموده و آنها را به طمعِ نابودیِ وطن مان انداخته. لذا امروز مقابله با جنگ-طلبی درمان نيست، بلکه حُکمِ مُسکِّن و آرامبخشی را دارد که تنها برای مدتی درد را تسکين می دهد؛ و تا درد درمان و علاجی اساسی برای آن پيدا نشود، امکانِ بازگشتِ اش هميشه هست. بنابراين، برای درمانِ دردِ ايران، بايد در درجه اول از نظامِ جمهوری اسلامی عبور کرد، و اين مهم مُیَسَّر نمی شود مگر با همتِ عالیِ ملتِ آزادی-خواه و ميهن-دوستِ ايران و با همبستگیِ جمهوری-خواهانِ مستقل، دموکرات و سکولار ايرانی که اعتلای وطن شان در سايه آزادی و دموکراسی را طلب می کنند؛ بادا که جهانيان بدانند که تکليفِ برچيدنِ نظامِ ظلم و جورِ جمهوری اسلامی تنها بر عهده ملت ايران است.

هياتِ ارتباطاتِ - سياسی
همبستگیِ ملیِ جمهوری-خواهانِ برای استقرار و استمرارآزادی و دموکراسی در ايران