نعمت حقيقی درگذشت، ايلنا

اين مدير فيلم‌برداری پيش‌کسوت سينمای ايران که مدت‌ها از عارضه‌ی قلبی رنج می‌برد، شب گذشته (چهارشنبه، هشتم ارديبهشت‌ماه) درگذشت.

ايلنا: به گزارش ايلنا، اين مدير فيلم‌برداری پيش‌کسوت سينمای ايران که مدت‌ها از عارضه‌ی قلبی رنج می‌برد، شب گذشته (چهارشنبه، هشتم ارديبهشت‌ماه) درگذشت.
نعمت حقيقی متولد ۱۳۱۸ سالهای نوجوانی اش را با گريز و پرهيز از درس و مدرسه سپری کرد؛ هر چه در کلاس درس احساس بيگانگی و خفقان می کرد از تاريکی سالن سينما لذت می برد. قبل از اينکه تصميمی جدی برای آينده اش بگيرد به کمک برادرش با يک دوربين عکاسی ارزان قيمت برای دل خوشی عکس می گرفت. در سال چهارم متوسطه تحصيل را برای هميشه رها کرد و موقعی که فرخ غفاری جنوب شهر را می ساخت به عنوان کمک فيلمبردار با حقوق ماهيانه ۲۵۰ تومان استخدام شد.

جلسات نمايش کانون فيلم که به همت غفاری برگزار می شد باعث آشنايی او با پاره ای از فيلم های مهم تاريخ سينمای جهان شد. در چنين وضعی با کمک و موافقت غفاری تاريک خانه کوچکی در ايران نما داير کرد و به طور حرفه ای به کار عکاسی مشغول شد.
گه گاه با دوربين فيلمبرداری نماهای کوتاهی می گرفت و عکس های گرفته شده را در تانک عکاسی ظاهر و با آگرانديسمان چاپ می کرد. بسياری از شگردهای سينمايی و تروکاژهايی را که در آن زمان در ايران متداول نبود - يا حقيقی نديده بود در همين تاريک خانه آموخت. غفاری پس از ساختن فيلم ناموفق عروس کدومه؟ که حقيقی هم دستيار فيلمبردار و هم عکاس فيلم بود، پس از بستن قرار دادی با شرکت نفت برای تهيه چند فيلم مستند حقيقی را به عنوان فيلمبردار انتخاب کرد.
حاصل کار چنان بود که مهندس محسن بديع در لابراتورش و غفاری به او دست مريزاد گفتند و به ادامه کار تشويق کردند. در نيمه اول دهه ۱۳۴۰ ساخت تعدادی فيلم تبليغاتی از نوشتن طرح تا فيلمبرداری تدوين و صداگذاری به حقيقی محول شد و سپس او همراه گروه ابوالقاسم رضايی و جلال مقدم به عربستان رفت تا فيلم خانه خدا را با همکاری احمد شيرازی، محمود ايثاری و عباس دستمالچی فيلمبرداری کند.
با تأسيس تلويزيون ملی ايران به توصيه غفاری فعاليت حقيقی در تلويزيون متمرکز شد. کار در تلويزيون، حقيقی را از فضای ناسالم سينما و جو نامطلوبی که آن را احاطه کرده بود دور کرد. حقيقی براين عقيده است که اگر در آن زمان وارد سينمای ايران شده بود به طور قطع به يقين به سلک همان فيلمبردارانی می پيوست که سينمای ايران آن ها را هرز برده است. با چنين عقيده ای است که وقتی مسعود کيميايی به او پيشنهاد می دهد فيلمبرداری نخستين فيلمش بيگانه بيا را به عهده بگيرد تمايلی نشان نمی دهد.
داش آکل نخستين همکاری گروهی کيميايی، حقيقی، اسفنديار منفردزاده و بهروز وثوقی است. از اين به بعد حقيقی احساس می کرد که اندازه صفحه تلويزيون و قطع ۱۶ ميلی متری او را راضی نمی کند و مصمم شد تا نتيجه کارش را در روی پرده بزرگ سينما ببيند. حقيقی در سال ۱۳۵۲ تنگسير را برای امير نادری در سازمان سينمايی پيام فيلمبرداری کرد. اگر نادری و حقيقی استفاده زيادی از رنگ در فيلم رنگی تنگسير نکردند ناصر تقوايی و حقيقی در فيلم سياه و سفيد نفرين به مطلوب ترين شکل از رنگ استفاده کردند.
شازده احتجاب پس از نفرين و داش آکل تجربه ای موفق در فيلمبرداری سياه و سفيد است. حقيقی و فرمان آرا به اقتضای داستانی که در روزهای پايانی يک شازده بيمار قجر را بيان می کند از گرفتن تصاوير دلپذير و چشم نواز اجتناب کردند. حقيقی بعد از شازده احتجاب در دوره ای يک دو ساله فيلم هايی را فيلمبرداری کرد که خودش هم در کارنامه سينمايی اش آنها را جدی نمی گيرد، اگرچه کارهای بی ارزشی هم نيستند: ممل آمريکايی سازش،‌ همسفر و خانه خراب.
حقيقی معتقد است در يک فيلم، اصل اساسی اين است که فيلمبردار و کارگردان با يکديگر تفاهم داشته باشند و روحيه يکديگر را بشناسند، فقط در چنين حالتی است که از نتيجه همکاری رضايت خواهند داشت ؛ در غير اينصورت فيلمبردار به وسيله ای مکانيکی بدل خواهد شد که وظيفه اش فقط گرفتن يک مجموعه عکس است. دادشاه يکی از فيلم هايی است که کار با تفاهم کامل پيش رفت و حتی قبل از اينکه فيلم نامه نوشته شود حقيقی طرف مشورت کارگردان بوده است.