ديشب شکوه ِ عاطفه ات را گريستم.
با جان ِ شاعرانه ترين لحظه های تو
تا اوج ِ عاشقانه ترين واژه، زيستم.

وقتی که در برابر ِ فرياد ِ بامداد
چشم تو از سپيده، سخن گفت
ديدم چه عاشقانه، چه زيبا
خورشيد را به شانه ی فردا گذاشتی.

شادابی ِ شقايق ِ عاشق !
اين شعر را برای تو می گويم
با يک مداد ِ تلخ ِ تپنده
با يک مداد ِ درد که می گويد:

از سينه ی صميمی ِ لاهيجان
تا گريه ی ستاره ی کردستان
تنها
يک
آه
فاصله ست.

ای آتش ِ گداخته ! ای کرد !
ميراث دار ِ شعله ور ِ شور ِ سر بلند !

من گيلکم
بوی بهار نارنج
در لابلای واژه ی سبزم چکيده است.
آنسان که در ترانه ات ، چشم ِ زمانه ام
زيبا تر از صدای تو شعری نديده است.