شرکت يا تحريم، مسئله اين نيست، ناصر کاخساز

جنبشی که تنها پيش پای‌اش را ببيند و فاقد ويزيون اخلاقی باشد، به تدريج ناچار می‌شود بين اخلاق و سياست دره‌ای غيرقابل عبور حفر کند و با پراگماتيسمی تنگ‌نگرانه به آينده‌ی خود شليک کند. بدون اخلاق سياسی به آسانی می‌توان با پول بدِ انتخابات استبدادی پول خوبِ جنبش اصلاح‌طلبی را از گردش انداخت

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

ويژه خبرنامه گويا

مسئله‌ی بد و بدتر که ابزار تبليغاتی اکسپوزيسيونِ طرفدار رفسنجانی است، در زمان حاضر هدفی جز اين ندارد که با ايجاد هراس وترساندن جامعه از بدتر، به تثبيت بد بپردازد. (من اپوزيسيون طرفدار ساختار جمهوری اسلامی را اکسپوزيسيون می‌نامم. توضيح بيشتر در مقاله‌ی «انتخابات و شيدايی سياسی»)

بر زمينه‌ی چالش تبليغاتی ميان بد و بدتر، اخلاق سياسی تضعيف می‌شود و دفاع از اين يا آن کانديدای انتخابات نقشی ضد روشنگرانه پيدا می‌کند. وظيفه‌ی روشنگری اين است که واقعيت هر رويداد و چهره‌ی نقش آفرينان آن را به مردم نشان دهد. انتخاب نهايی با مردم است. شرکت يا عدم شرکت در انتخابات جزء حقوق فردی است.

اگر رفسنجانی رئيس جمهور بشود و بتواند دوره‌ی رياست جمهوری خود را حتا باوجود تشنجات و اختلاقات احتمالی تا آخر بپيمايد، توانسته است در برابر تغييراتی ناچيز پروسه‌ی عقيم شدن جنبش سبز را کامل کند و جمهوری اسلامی توانسته است نشان ‌دهد همچنان قادر است بر تنش‌های درونی‌اش چيرگی يابد.

تغييراتی را که رفسنجانی بوجود خواهد آورد از زبان آقای زيباکلام تحليل‌گر مدافع آقای رفسنجانی بشنويم: «رفسنجانی بجای زندانی کردن مخالفان، آن ها را ممنوع الخروج می‌کند.»

بی‌اعتمادی جامعه به رفسنجانی که ژرف و غيرقابل زدودن است و از تجربه وشناختی واقعی نيرو می‌گيرد، نشان می‌دهد که اميد دلبستگان به اين انتخابات غيرواقعی است و رفسنجانی با ذهنيت تنگ و محدود و کاملا اسلامی‌اش نمی‌تواند با تغييراتی اندک جامعه‌ی جهانی شده‌ی ايران را راضی کند و به نياز آن به تغييرات اساسی پاسخ بگويد.

ديد محدود، تنگ و کاملا اسلامی –غيرملی – رفسنجانی را سخنان آقای زيبا کلام، تحليل گر مدافع رفسنجانی، در مصاحبه با مسيح علی‌نژاد بخوبی نشان می‌دهد: زيباکلام می‌گويد رفسنجانی برای اين که نگرش ملايم‌تری به بهائيان پيدا کند و يا برای اين که بجای نام من- در- آوردی «منافقين»، نام واقعی سازمان مجاهدين را به کار ببرد، به چهل سال وقت احتياج دارد.

وقتی که مصلحت سياسی روز تو را به عمل وامی‌دارد و به گفتار و انديشه‌ات شکل می‌دهد، اين تو نيستی که عمل می‌کنی. ذهن خودمختار به بهای هيچ مصلحتی زير تاثير هراسی که از بدتر دارد به بد حقانيت نمی‌دهد. هنگامی که مصلحت‌گرايی بتواند اهداف عمومی روشنگری را حتا برای مدت معينی به سايه بيافکند، همان صفتی را بدست می‌آورد که بورخس به آن اعطا کرد: خورخه لوئيس بورخس در يکی از داستان هايش چنين پراگماتيسمی را پراگماتيسم بی‌شرمانه می‌نامد.

انحطاط سياسی وقتی ژرف می‌شود که دادن صفت انسان به يک بهايی و طرح شعار ايرانی برای همه‌ی ايرانيان ايده‌آل‌هايی غيرپراتيک، مربوط به دوردست و ذهنی‌گرايانه تلقی شود.

حفره‌ای مصنوعی که بين مصلحت و شعاری مانند ايران برای همه‌ی ايرانيان کنده می‌شود، زاده‌ی انشعاب اکسپوزيسيون از اپوزيسيون است که از سر ياس و نا‌اميدی به ظرفيت‌های ملی جامعه‌ی ايران و چشم‌انداز اجتماعی آن اتخاذ شده است. به سبب اين انشعاب، جنبش اصلاح‌طلبی دينی ماهيت روشنگرانه‌ی خود را عليه استبداد دينی تا حد قابل توجهی از دست می‌دهد. به سبب اين انشعاب، اصلاح‌طلبان از ديدن عامل اصلی رشد بی‌اعتباری سياسی خود ناتوان خواهند شد. تاثير پذيری اصلاح طلبان از آنچه که من آن را اکسپوزيسيونِ جمهوری اسلامی می‌نامم، آن‌ها را از سويی از لايه‌های گسترده‌‌ی روشنفکران آزادی‌خواه دور می‌کند و از سوی ديگر مواضع‌شان را به رفسنجانی نزديک‌تر می‌کند. اکسپوزيسيون، آتِنه‌ی جغدين چشمی است که بينايی سياسی اصلاح‌طلبان را از آن‌ها می‌گيرد.

جنبشی که تنها پيش پای‌اش را ببيند و فاقد ويزيون اخلاقی باشد، به تدريج ناچار می‌شود بين اخلاق و سياست دره‌ای غيرقابل عبور حفر کند و با پراگماتيسمی تنگ‌نگرانه به آينده‌ی خود شليک کند. بدون اخلاق سياسی به آسانی می‌توان با پول بدِ انتخابات استبدادی پول خوبِ جنبش اصلاح‌طلبی را از گردش انداخت.

ناصر کاخساز
http://hadewasat.com/