نامه عمادالدين باقی به فرانسوا اولاند در مورد مذاکرات هسته ای

پرزيدنت اولاند؛

من به عنوان يک فعال و پژوهشگر حقوق بشر که با برخی نهادهای حقوق بشری و غير دولتی کشور شما نيز همکاری ديرينه دارم از مواضع اخير کشور شما در مذاکرات۵+۱ متعجب و نگران شدم که برخلاف مواضع همه کشورها و حتی امريکا در مذاکرات بود. علاوه بر اين، باز هم بعنوان يک فعال حقوق بشر، از شما می خواهم که در تصميم خود در جلوگيری از تفاهم در جهت اولين قدم برای ايجاد اعتماد به صلح اميز بودن برنامه هسته ای ايران و در نهايت رفع تحريم های اقتصادی و فنی و علمی برای ايران بازنگری فرماييد.

اگرچه رابطه فرايند مذاکرات هسته ای را غير مرتبط با دغدغه های يک فعال حقوق بشر بدانيد اما از نظر من و بسياری از فعالان حقوق بشر، ادامه يا توسعه تحريم ها موجب وسيع ترين نوع نقض حقوق بشر و شهروندی ايرانيان است. من به عنوان کسی که از اعدام هايی که پيوسته در حال رخ دادن است و نقض حقوق انسانی و شهروندی رنجورم و با تلاش های شبانه روزی در حال مقابله با آن هستم ومدام در اين راه هزينه پرداخت کرده و و تحت تاثير مستقيم فشارهای سياسی و اقتصادی هستم، همراه با ديگر فعالان حقوق بشر بدون شک بيش ازکسان ديگر درک می کنم که بايد تغييرات و اصلاحات جدی در داخل ايران صورت گيرد هرچند معتقد نيستيم اين تنها ايران است که بايد در سياست های داخلی و بين المللی خود دست به اصلاحات و تغييرات بزند و بسياری از کشورهای منطقه و جهان از جمله برخی کشورهای غربی هم نيازمند اين اقدامات هستند اما سخن اصلی من با شما اين است که بهبود وضعيت حقوق بشر از طريق فلج سازی و نابودی اقتصاد يک کشور و فقير کردن مردم آن حاصل نمی شود. افزون بر اين، مسلما شما بايد با من هم عقيده باشيد که تشويق دولت جديد اهل گفتگو و مصالحه به ادامه اين راه برای وضعيت حقوق بشر مفيدتر از تشديد انزوا است.

مردم ايران در انتخابات رياست جمهوری سال ۹۲نشان دادند که عليرغم همه رنج ها و مشقت های شان هنوز روش های اعتدالی و اصلاحی را برای تغيير وضعيت در ايران ترجيح می دهند وجريانات تندرو و اقتدارگرا در داخل ايران و جريانات راديکال و سرنگونی طلب خارج از ايران را نفی می کنند. تصميم دولت شما در مخالفت با تلاشهای مسالمت اميز دولت جديد ايران نه تنها نفی اراده مردم ايران بود، بلکه راه را ناخواسته برای ائتلاف نانوشته جريانات تندرو و اقتدارگرا در داخل ايران و جريانات راديکال خارج از ايران باز می کند و کار ما فعالان حقوق بشر را حتی سخت تر می کند.

من به عنوان کسی که دريافت مدال کميسيون ملی حقوق بشر فرانسه در سال ۲۰۰۵ را جزو افتخارات زندگی خود می داند از شما درخواست می کنم فارغ از تاثيرات مواضع جريانات راديکال در خاورميانه، روند مهم تحولات اخير ايران را مد نظر قرار دهيد. مردم ايران همواره نسبت به فرانسه نگاهی مثبت داشته اند. نبايد اين حسن ظن را قربانی جلب نظر تندروها کرد.

با احترام
عمادالدين باقی
۲۰ نوامبر ۲۰۱۳