هدف نهایى حکومت نه تسلط بر مردم، نه محروم ساختن آنان از راه وحشت و ترس و نه وادار کردن آنان به اطاعت بلکه باید هدف آن آزاد ساختن مردم از ترس باشد تا بتوانند در بیشترین امنیت ممکن زندگى کنند، هدف نهایى حکومت این نیست که انسان را موجودى صاحب خرد و اندیشه به چهارپایى لایعقل یا عروسک خیمه شب بازى مبدل کند، در واقع غرض و هدف اصلى حکومت همانا آزادى است.
"باروخ اسپینوزا"
هرازگاهى پدیده اى داخلى یا خارجى حاکمیت جمهورى اسلامى را به چالش مى کشد، قیام چند میلیونى ۸۸، شورش هاى برحق دى ماه سال گذشته، اعتصابات کارگران، کامیون داران، فعالان محیط زیست، اعتصابات سراسرى کوردستان، و..... و این روزها دردنامه اسماعیل بخشى خطاب به وزیر اطلاعات در مورد شکنجه هایى که بر وى شده.
، در مقابل حکومت نیز پیچیدگى هاى خاص خود را با دست آویز قرار دادن حربه هایى مانند تشویش اذهان عمومى، دشمن خارجى، نفوذ بیگانگان، در تلاش بوده که بحران‌ها را رد کرده و با استناد به از این ستون تا آن ستون فرج است مسائل پیش آمده را عادى جلوه مى دهد.
نه تنها اسماعیل بخشى بلکه اکثر زندانیان سیاسى، فعالان اجتماعى، حقوق بشر، زیست محیطى، کودکان کار، نویسندگان، فیلم سازان، شکنجه را در جمهورى اسلامى زیسته و تجربه کرده‌اند، حکومت شکنجه را انکار مى کند اما نامه هاى فعالین اجتماعى، زنان، دانشجویان، معترضین خیابانى از سیستمى چند لایه و پیچ در پیچ آزار و شکنجه حکایت مى کند در سال ۸۸ یکى از کارکنان بازداشتگاه کهریزک خطاب به بازداشت شدگان مى گوید اینجا خدا هم آنتن نمى دهد به عبارتى قانون جنگل بر کشور حاکم است ویا یک بازجو درلباس پزشک زندان خطاب به رضا شهابى مى گوید: "وضع جسمى‌ات خیلى خراب است چرا اعتراف نمى کنى و خودت را راحت کنى"، واکنش دست اندرکاران در برابر این رسوایى‌ها استفاده از شگردهایى همچون پیگیرى قضیه از طریق سازمان هاى موازى و گماشتگان خود بوده و نهایتا نه کسى مجازات مى شود و اصل مسله هم به بیراه کشیده میشود و خاطیان هم در در رفاه وامنیت کامل و برخوردار از تمام امکانات رفاهى در سایه مى زیند، تجربه تلخ کشتار عظیم زندانیان در سال ۶۷ نمونه اى برجسته است.
اینان مدعى هستند که بر اساس اصل ۳۸ قانون اساسى هرگونه شکنجه براى گرفتن اقرار و یا کسب اطلاع ممنوع است، اما شواهد، کارنامه حکومت، رفتارهاى سرکشانه مقامات ریز و درشت نظام، نامه هاى زندانیان، فایل هاى صوتى، مصاحبه‌ها و ویدیوها و وقایع روزمره نادرستى این ادعاى حکومت را ثابت مى کند.
از آنجائیکه ایران تنها کشورى است که دولت در سایه بر همه چیز مسلط است و ریاست جمهورى و مجلس بیشتر براى فریب افکار عمومى دنیا قرار داده شده لذا شکنجه بى شک بخشى جدایى ناپذیر از این سیستم تار عنکبوتى است، شرط مجتهد بودن وزیر اطلاعات براى یافتن راحل آسمانى براى شکنجه که خود مقامات از آن به تعذیر یاد مى کنند شاید زیاد بیراهه نباشد.
در کنار شکنجه زندانیان و فعالین سیاسى و صنفى حکومت افکار عمومى جامعه را نیز به زیر تیغ جراحى روح مى برد مثلا ارتقا شغلى سعید مرتضوى و بر مسند وزارت دادگسترى نشستن پورمحمدى، و۰۰۰ نمونه هاى آشکارى است.
"وقتى جنایت بعد وسیعى پیدا کند از نظرها پنهان مى ماند، هنگامیکه رنج‌ها تحمل ناپذیر شود آدمى دیگر فریاد‌ها را نمى شنود، انسانى را کتک مى زنند و کسى که این صحنه را مى بیند از هوش میرود البته این کاملا طبیعى است اما هنگامیکه فجایع همچون سیل جارى شود، دیگر هیچکس به اعتراض فریاد بر نمى آورد "
"برتولت برشت"
در میان مقامات جمهورى اسلامى شاید بتوان گفت که دیدگاه آیت الله منتظرى در مورد شکنجه از سایرین انسانى تر است وى در برابر اصرار آیت الله مشکینى که تلاش مى کرد با لطایف الحیل و پیچیدگى هاى خاص آخوندى شکنجه را قانونى جلوه دهد اظهار داشت: "اگر گناهکارى آزاد شود، بهتر از این است که بیگناهى گرفتار شود".
مى توان گفت امروزه بسیارى از کشورهاى پیشرفته از روشهاى علمى استفاده مى کنند تا واقعیت را کشف کنند و بیشترین نتیجه را مى گیرند، اما در ایران بازجویان بیشتر بر روى مسائل شخصى و خانوادگى و اخلاقى کار مى کنند تا نتیجه دلخواه خود را بگیرند، ممکن است در بسیارى دیگر از کشورهاى جهان شکنجه وجود داشته باشد، اما بزرگترین ضربه اى که بر جامعه ایران وارد است، سانسور شدید مطبوعات و نبود آزادى مطبوعات است براى همین در صورت و به هنگام اعمال شکنجه برروى زندانیان مطبوعات قادر به افشاى آن نیستند، اتفاقى که در آمریکا افتاد و مطبوعات آمریکا بدلیل اقتدار و بدون کمترین احساس خطر گوانتاناما را به یک بحران تبدیل کردند.
ایرانیان باید در یک اقدام غافلگیر کننده روز ۲۶ ژوئن که روز جهانى منع شکنجه و مجازات هاى بى رحمانه نامگذارى شده با یک اعتصاب سراسرى شخص دیکتاتور را رسوا کنند.
هیراد رستمى
