ماشین جنگی امریکا یک ماشین عظیم است؛ دستگاه سرکوب خیابانی نیست که با پنج تا موتورسیکلت روزنامه فروش ها، به جنگ مردم بی سلاح برود. سپاه پاسدارانی نیست که از داخل پنج تا سوراخ کویری چند فروند موشک قراضه، با تکنولوژی عهد عتیق کره شمالی یا چین به هوا پرتاب کند، یا چند فروند قایق تندرو که به درد گشت بر روی مرداب پهلوی می خورد مثل مگس به دور ناو هواپیمابری که ارتفاع اش ۷۰ متر است بچرخد و وز وز کند.

راه انداختن این ماشین عظیم و برنامه ریزی برای عمل آن، مقدمات دارد. مقدماتی که شاید چند صد کارشناس، طرح اولیه اش را می ریزند، چند ده سیاستمدار کارکشته و جنگ دیده این طرح را تصویب می کنند، چند ژنرال قدر و دارای تجربه ی جنگ واقعی، اجرای طرح را به مرحله ی عمل می رسانند و این دستگاه، به راه می افتد.

وقتی این ماشین به راه بیفتد، به خاطر هزینه های سرسام آوری که صرف مقدمات آن شده، دیگر از کار نمی افتد و حکایت جنگ های کوتاه مدت اسراییل تکرار نمی شود. این دستگاه می آید تا دشمن را نابود کند یا حداقل او را از پا بیندازد. این مراحل را در جنگ دو مرحله ای خلیج فارس دیدیم و اتفاقا موفقیت این روش را هم تجربه کردیم.

عراق از شر صدام و افغانستان از شر طالبان و منطقه و جهان از شر داعش خلاص شدند.

ممکن است به عوارض بعدی این جنگ ها اشاره شود اما این عوارض، ابدا در حد مستقر ماندن ابدی حکومت ها و قدرت های وحشی و آدمخوار نبوده و نیست و دلیل این عوارض هم به خاطر دخالت امریکا نیست بلکه مشکل مردمی هستند که به فرهنگ حاکم خو گرفته اند و آزادی را مساوی با نفی فرهنگ عقب مانده و دین و مذهب شان می دانند. هم عراق و هم افغانستان می توانستند آلمان و ژاپن شوند اگر مردمی واقعا «آزادی خواه» داشتند.

خوشبختانه مردم ما و خاصه جوانان، به هیچ یک از دو ملت عراق و افغانستان شباهت فکری و قرابت فرهنگی ندارند و اگر روزی از شر آخوندها خلاص شوند، اگر برخی گروه های داخلی و بخصوص تجزیه طلب آشوب به راه نیندازند، قطعا در مسیر پیشرفت و آبادانی کشور گام بر خواهند داشت.

باری در این جا صحبت از جنگ است و در جنگ اگر چه نتیجه استراتژیک اصل است، اما به هنگام شروع درگیری، نتیجه گیری ها و نابودی اهداف تاکتیکی در رده ی بالای تصمیم گیری ها قرار می گیرد و برنامه ریزی ها، برای پیروزی در کوتاه مدت صورت می پذیرد.