آری! تاریخ سازان، به شیوه ی زندگی یا عمل شان شناخته نمی شوند بل به شدت و قدرت «نه» ای که به صاحبان قدرت می گویند شهره می گردند.

امروز اگر ما به کسی مانند آرش می نازیم، در اصل به صلابت و اعتقاد او به هدفی که دارد می نازیم، والّا ما چه می دانیم که آرش که بوده است و در زمان خود چه می کرده است.

ما حتی می توانیم بگوییم کسی که جان خود را در تیری می گذارد و آن را به سمت ناکجایی پرتاب می کند، عمل اش با منطق انسانی سازگار نیست و انسان معمولی دست به چنین کاری نمی زند و بر کلام خود و بر هدف خود تا خالی شدن روح از کالبدش پای نمی فشارد. انسان منطقی، اهل معامله است و صاحب عقل معاش، نه احساسات و تا نهایت رفتن، و جان را در میان هیمه ی فروزانی که انسان سوزان زمان بر پا کرده اند انداختن.

ما در فردایی که نمی دانیم کی است، و چگونه است، داستان های بی شماری برای گفتن و نقل کردن در تاریخ کشورمان خواهیم داشت. داستان هایی که اگر درست جمع آوری شوند کتاب هایی قطور خواهند شد. همگی، واقعی و همگی، جهت دهنده به تاریخ سرزمین مان. داستان هایی که از مرزهای منطق بشری فراتر خواهد رفت و ابعاد جدیدی به «خواست» و «آرزو»ی انسانی، به «ایستادگی» تا پای جان برای رسیدن به آن ها خواهد داد.

دختر آبی، فصلی از فصول این کتاب عظیم و انسان ساز خواهد بود. فصلی که با درد همراه است و با آتشی که می تواند به جان ملتی در بند شعله افکند.

هوشنگ اسدی، نویسنده و شاعر قدیمی ما، شعری سروده است و آن را با صدای خود برای ما خوانده، و برگی از کتاب تاریخ پر درد و رنج مان را پیش از پیروزی، و هنوز در تاریکی وحشتناکی که بر کشورمان حاکم است پیش رو نهاده.

با هم به صدای او گوش می دهیم: