این رجز خوانی‌ها، در حالی انجام می‌گیرد. که مصالحه مزبور، به عنوان پیش درآمد مصالحه اسرائیل با باقیمانده اعراب، با استقبال اکثریت قریب به اتفاق ملل و دول منطقه و جهان، واقع شده، بخصوص، اعلام این موضوع، که پیمان صلح مزبور، مانع الحاق اراضی فلسطین (شرطی که امارات برای مصالحه گذاشته) به اسرائیل شده و این امر میرود، که با برخی پاکسازی‌ها، از نیروهای افراطی، درعربستان، توسط رهبران ریاض، این کشور نیز، عنقریب به اتفاق مابقی، به این پروسه صلح، ملحق گردد.
درد بزرگ رژیم و رهبرش این است. که، چرا اعراب و اسرائیل، بجای صلح، جنگ نمی‌کنند؟ و چرا اسرائیل، الحاق اراضی فلسطین را، برای کمک به پروسه صلح، متوقف می‌کند؟ تا یک بار و برای همیشه این زخم کهنه، مداوا، گردیده، دول و ملل منطقه در مسیر تحقق امنیت، شکوفایی و صلح پایدار، قرار گیرند: (جمله‌ای که، بانی این مصالحه، یعنی جرد کوشنر، در پی پرواز هواپیمای اسرائیلی و عبور از حریم هوایی عربستان، هنگام ورود به ابوطبی، به عنوان نتیجه تلاش‌های صلح آمیزش، نام برد.
ترس خامنه‌ای، حضور اسرائیل در خلیج فارس و از بین رفتن فاصله هوایی با مرکز فتنه (جمهوری اسلامی) در جهان است. چون با این اقدام، عمق استراتژیک رژیم، یکبار و برای همیشه، به صفر رسیده و با دشمن صلبی خود، در زمین و هوا، بنوعی همسایه، شده است.
رژیمی که، ملتی را، به روز مرّه گی، دچار کرده، تا دست مردم نیازمند، به سوی دولت دراز گردد و انقلاب نکند. اکنون، خود به روزمرده گی، افتاده و دستش به گدایی، از اربابان دموکرات آمریکایی، چین کمونیست و روسیه پوتین، دراز شده و از چهار سو، در محاصره ملت ایران، خودی‌های ریزشی، مردم منطقه و جهان، قرار گرفته است. پیغام این چهار سوی، به رژیم این است: ما را به خیر تو امید نیست. شر مرسان.... را گم کن، که تنها، گورستان تاریخ، جایگاه توست.