البته نوش جان کردن لقمه های کوچک برای رشد و بزرگ شدن، بسیار خوب و لازم است ولی وقتی لقمه ای بیش از اندازه بزرگ باشد، به جای بزرگ شدن آدم باعث خفگی آدم می شود.
مثلا می توان کارزارهایی مثل «چهارشنبه های سفید» یا چه می دانم «دوربین من سلاح من» به راه انداخت و عده ای را هم با خود همراه کرد و بر این گمان بود که این ها روش های خوب و مناسبی برای بزرگ شدن خود، و نابود کردن حکومت اسلامی ست.
ولی وقتی بساطی با عنوان «تحریم ورزش ایران» پهن می شود، این دیگر لقمه ای گنده تر از دهان است که نه تنها خورنده ی آن باید لقمه را از دهان اش بیرون بیفکند بلکه میل کردن چنین لقمه ای باعث زحمت دیگران نیز خواهد شد.
ورزش ایران که جمهوری اسلامی خواسته و می خواهد آن را تمام و کمال تحت اختیار خود داشته باشد، تاریخ مصیبت باری را طی چهل سال گذشته پشت سر گذاشته است.
از مصیبت پوشیدن دو بند ه ی به نظرِ حکومتِ شهوت، «سکسی»ِ کشتی گیران، تا ممنوع کردن تمام و کمال ورزش بوکس، تا اندازه ی شورت ورزشی فوتبالیست ها، تا تراژدی دواندن دختران ایرانی با پوشش اسلامی در دورانی که ورزشکاران زن دیگر نقاط جهان برای جلو بردن رکوردشان به اندازه ی چند صدم ثانیه، از کم مقاومت ترین پوشش ها در مقابل هوا و آب استفاده می کنند و مصائب دیگری از این قبیل.
ورزشکاران و برخی مسوولان دلسوز و از جان گذشته ی ورزشی، با هزاران ساعت چک و چانه و بحث و جدل و توضیح و توجیه توانسته اند به اندازه ای که می توانسته اند مسوولان ورزشی حکومت را به عقب برانند هر چند رسیدن برای رسیدن به استاندارد های جهانی باید کل حکومت اسلامی سرنگون شود که امری ست بلند مدت و جدای از موضوعِ ورزش و ورزشکاران.
ما باید به ورزشکاران و مسوولانی که در مبارزه با حکومت نکبت توانسته اند به موفقیت های نسبی دست پیدا کنند آفرین ها و خسته نباشید ها بگوییم و آن ها را به خاطر این مبارزه ی بی امان و مداوم و فرساینده مورد حمایت و تشویق قرار دهیم.
حال عده ای به تشویق خانم مسیح علی نژاد، با طرح مساله ی تحریم ورزش ایران می خواهند کاری را که حکومت نتوانسته است انجام دهد، به سر انجام برسانند و شرّ ورزش ایران را از سر حکومت آخوندها به اسم مخالفت با آخوندها کم کنند.
باید به چنین کارزارسازانی، مرحبا گفت که به اسم مخالفت با حکومت، دقیقا در جهت خواست حکومت عمل می کنند یا می خواهند بکنند.
این کارزار چه ما بگوییم چه نگوییم چه کاری بکنیم چه نکنیم از هم اکنون شکست خورده است چرا که ورزش ایران، موضوعی نیست که بتوان با دو تکه ویدئو و مقداری جیغ و داد و به خدمت گرفتن رسانه های دوست و آشنای گردن کلفت، تحریم اش کرد.
این یک موضوع اساسی بین کشورها و ملت هاست که در ابعاد دو نفر قبضه کننده ی رسانه های خارجی نمی گنجد.
این که نوید افکاری نازنین را حکومت کشت و نوید کشتی گیر بود، این ربطی به ورزش و ورزشکار ندارد که بخواهیم به خاطر آن ورزش ایران را تحریم کنیم. این یک موضوع سیاسی ست که باید ما مردم، دست به دست هم خدمت حکومت برسیم و این بختک را از سر کشورمان دور کنیم. بنابراین بهانه کردن نوید و نوید ها برای راه انداختن جیغ و داد سیاسی، نه خدمت به نوید است، نه خدمت به مردم و ورزشکاران محروم.
شاه برمی‌گردد، اما چطور؟
«قحطی نان» در ایران سراسری شد
