مطلبی نوشتم با عنوان «یک گفت و گوی مطلوب با دکتر صادق زیباکلام در کلاب هاوس» که در آن به «خوب برگزار شدن جلسه گفت و گو، و در آرامش سخن گفتن دو طرف مخالف با یکدیگر» پرداخته بودم.
به عبارتی، بدون پرداختن به «محتوای بحث»، بدون پرداختن به «پشت پرده ها و توطئه های مخفی در چنین بحث هایی»، به بحث «متمدنانه» ی خودمان و رفتار «متمدنانه» ی خودمان -یعنی مخالفان جمهوری اسلامی- اشاره کرده بودم.
به بیان دیگر، کل مطلب، به اتیکت گفت و گوی سیاسی مربوط می شد و لاغیر.
مثالی هم از گذشته های نسبتا دور و ارتباط مستقیم میان مردم شوروی و آلمان غربی زده بودم تا موضوع صحبت ام مشخص شود.
*****
جناب دکتر دوشوکی که همواره به ایشان ارادت داشته ام اما نمی دانم چرا ایشان همیشه به دنبال یافتن عیب و ایرادی در نوشته های من و گرفتن نوک پیکان قلم شان به سمت من هستند، در نقد نوشته من، مطلبی منتشر کرده اند با عنوان «آقای ف. م. سخن، حافظه تاریخی شما کجا رفته؟» و در آن به عقاید سیاسی و محتوای ذهنی دکتر زیبا کلام پرداخته اند که مثلا گفته: حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، اسلحه به دست بگیرم و امثالهم و مطلب مرا از دم تیغ گذرانده اند.
خدمت جناب دکتر باید عرض کنم که اتفاقا و متاسفانه بعد از سکته های مغزی و به خاطر دپرسیون شدید دچار مشکل حافظه هستم و سعی در درمان آن دارم، اما می توانم با اطمینان کامل بگویم که مطلب قبلی من به خاطر ضعف در «حافظه» یا «حافظه تاریخی» من نیست.
من زمانی که نمی دانم جناب دکتر دوشوکی به چه کارهایی مشغول بوده اند، بیشتر ین تعداد مطلب به زبان تند انتقادی، در باره دکتر زیباکلام و فرمایشات اش نوشته ام، و دیشب هم در سه دقیقه صحبتی که کردم، ابتدا و بعد از معرفی خودم، به همین نوشته های تند انتقادی ام اشاره کردم که او بداند با چه کسی طرف است.
اما همه ی این ها چه ربطی به موضوع اتیکت و رعایت ادب سخن گفتن در مجامع توسط ماها، یعنی مخالفان جمهوری اسلامی دارد؟
یعنی مطلوب جناب دکتر دوشوکی، بستن چشم بر وجود امثال زیباکلام ها، و فاصله گرفتن کامل از آن ها برای خدای نکرده آلوده نشدن به ویروس اصلاح طلبی ست؟ یعنی ما خودمان را این قدر دستکم گرفته ایم و این قدر از وجود چنین اشخاصی هراسانیم؟
من، به خاطر رفتار و خلق و خوی شخصی ام، هیچ ترسی از چنین اشخاص و حتی بزرگ تر و مهم تر از این ها ندارم، و حرف ام را نه در خفا و پشت پرده و با کلمات بزک شده، بلکه رو در رو و کلمات صریح در مقابل شان می زنم و جواب می خواهم. اما این معنی اش این نیست که در یک گفت و گوی سیاسی، میزهای کافه را برگردانم و مثلا نعره بکشم: مرگ بر جمهوری اسلامی! مرگ بر اصلاح طلب فریبکار! بعد هم راهم را بکشم بروم. عوام سیاسی سال هاست این کار را می کنند و تاثیرش را هم می بینند. ما هم کار خودمان را به روش خواص سیاسی می کنیم و منتظر تاثیرش می مانیم.
اتفاقا قرار است جلسه ای برگزار شود با همین جناب دکتر زیبا کلام و در آن پرسیده شود، چرا براندازی باید؟، و چرا اصلاح طلبی باید؟، و معتقدان به هرکدام از این روش ها، دلیل خود را باز گو خواهند کرد و اگر نوبتی هم به من داده شود، خواهم گفت چرا براندازی باید! آن هم نه برای توجیه و قبولاندن فکرم به دکتر زیبا کلام و امثال او که برای آگاهی مخاطبان این گفت و گوها.
به عنوان پرانتز خدمت جناب دکتر دوشوکی گرامی، عرض کنم که چند ماه پیش جناب «داریوش سجادی» که صدها بار نسبت به دکتر زیباکلام معتقد تر به جمهوری اسلامی و ماندگاری آن است از من دعوت به گفت و گوی تلویزیونی کردند که در ایران هم پخش می شد، و من با کمال میل این دعوت را پذیرفتم. جناب سجادی در معرفی من گفتند که شما ظاهرا بر انداز هستید که گفتم آری هستم و این حکومت باید از بنیان تغییر کند.
باری. رسانه و این که با چه کسی سخن می گوییم مهم نیست. مهم حرفی ست که می زنیم و به گوش مخاطبان رسانه می رسانیم.
این ربطی به دیمنس و اختلال حافظه ی ف.م.سخن ندارد.
انقلاب‌ها ریشه‌های دیگری دارند
