محمدجواد مظفر

با اندکی سرک کشیدن و تأمل در فضای مجازی و رسانه‌های غیر حکومتی، فارغ از جو سازی و کُری خواندن هواداران سازمان یافته برخی نامزدهای انتخاباتی، به نظر می‌رسد هیچ‌یک از مدعیان اشغال کرسی ریاست جمهوری در اولین مناظره نتوانستند در جامعه شوری ایجاد کنند و رغبت حضور در پای صندوق‌های رأی را در مردم افزایش دهند.

اما چرا؟ پاسخ آن است که همه آنان گمان می‌کنند در چارچوب شرایط متصلب کنونی و ساختار معیوب که مانند بختک بر روی کشور افتاده، می‌توانند وعده‌های آنچنانی دهند و مردم هم با گفتن حلوا، حلوا دهان‌شان را شیرین کنند.

و نمی‌دانند که ذائقه عمومی مردم از این مراحل عبور کرده و این نامزدهای ته‌نشین شده از فیلتر شورای نگهبان هستند که از مردم عقب افتاده‌اند.

در حالی‌که تمامی نامزدها با ادعای داشتن برنامه و نمایش کتب قطور و نمودارهای به ظاهر علمی متعدد سعی بر آن داشتند که خود را دارای برنامه نشان دهند، اما قضاوت افکار عمومی آن است که نامزدها فاقد برنامه بودند.

این جای تأمل است؛ زیرا ممکن است مردم نتوانند توضیح دهند، اما افکار عمومی با زبان بی زبانی می‌گوید:
ایران نیازمند «اصلاح ساختاری و بنیادین» است.

«رویکرد اداره کشور می‌بایست از اساس تغییر یابد.»