بالاخره بعد از هفته ها گفتن و نوشتن، به روز نامبارک رای گیری رسیدیم. تبلیغ فریبکارانه برای حضور در انتخابات از سوی حکومت و اعوان و انصارش بود و ضد تبلیغ جانانه از سوی ما مخالفان صد در صدی حکومت.
تلاش حکومت و اعوان و انصارش برای این بود که به هر ترتیب که می تواند مردم را امروز پای صندوق های رای بکشد.
تلاش ما مخالفان صد در صدی حکومت هم برای این بود که مردم به پای صندوق های رای نروند، و با این نرفتن یک نه بزرگ و جانانه به حکومت نکبت و تمام دنبالچه های اصولگرا و اصلاح طلب آن بگویند.
اما یک فرق هست میان حضور و عدم حضور در انتخابات.
حکومت و دار و دسته ی حاضر در حوزه های انتخاباتی، انواع و اقسام وسایل تبلیغی، خصوصا صندوق هایی واقعی دارند که رای داده شده و نیز خودِ مردم حاضر در کنار صندوق ها را می توانند «نشان دهند».
ما اما، در این جدال نابرابر، با دست خالی از وسایل تبلیغی و رسانه ای، و «بدون داشتن صندوق واقعی و قابل لمس»، نمی توانیم «رای ندادن» و در کنار صندوق های رای حاضر نشدن مردم را ثانیه به ثانیه و دقیقه به دقیقه به صورت گسترده نشان دهیم.
به بیان دیگر نمی توانیم عظمت عدم حضور مردم در انتخابات، و عظمت نه ای که به این شکل متمدنانه به حکومت می گوییم را نشان دهیم.
اما بالاخره دست ما هم خالی از موبایل و دوربین نیست. بچه های ما می توانند، با همین وسیله ی ساده، حماسه آفرینی مردم در «عدم حضور» در کنار صندوق های رای را به خودِ ما مردم و به دنیا نشان دهند.
صدا را می توان ضبط کرد، اما سکوت را نه. حضور را می توان تصویر کرد، اما عدم حضور را نه.
ولی ما این کار ناشدنی را باید شدنی کنیم. با همین وسیله ی ساده ای که در دست داریم: موبایل.
از حوزه های خالی، از محلات خالی، از خیابان های خالی، از مساجد و مدارس خالی، عکس و فیلم تهیه کنیم و آن ها را به رسانه های بزرگ و مطرح بفرستیم تا شاید بتوانیم مجموعه ای فراهم کنیم که در آن نه بزرگ ملی به حکومت اسلامی نشان داده شود.
با امید به شکست مفتضحانه ی حکومت نکبت در این انتخابات ننگین.
