تقدیم به علی کوهستانی که رنج را می‌شناسد

فقان از رنجِ بی فرجامِ افغان‌ها
چرا کاری نمی‌آید ز انسان‌ها؟

نباشد کودکی ایمن در این بلوا
چرا رحمی نمی‌باشد بر این جان‌ها؟

بسوزد خرمنِ دهقان به آتش‌ها
شکافد قلبِ مادرها ز پیکا ن‌ها

بر آن صحرا زهر سو می‌پرد کرکس
نشانی من نمی‌بینم ز خوش خوان‌ها

مگر وجدان از این گیتی برون رفته؟
که بانگی بر نمی‌خیزد ز همسان‌ها

کلامِ شعر من تر شد از این خُسران
چرا سیلی نمی‌آید ز باران‌ها

نخواهم بیش از این دیگر خرابی‌ها
نصیبی کی شود حاصل ز ویران‌ها؟

چه شیرین می‌شود دنیا به کامِ ما
اگر غفلت رود روزی به زندان‌ها

بسی خرم شود آن شهرِ مولانا
هرات و غزنی و کابل، چو بستان‌ها