این تحلیلگر مسائل منطقه در پاسخ به این سوال که برنده و بازند‌های شرایط فعلی افغانستان، کدام طرف‌ها هستند؟ عنوان کرد: ایران، بازنده اصلی است چراکه ایران از سه سال پیش، با آغاز مذاکرات، دچار یک اشتباه راهبردی شد بدین معنا که از دور مذاکرات آمریکا، پاکستان، طالبان، قطر و ترکیه، کنار گذاشته شد و در حقیقت به آن‌ها اجازه داد، دستاورد‌هایی که در سال ۲۰۰۱ در کنفرانس بُن، به دست آورده بود را از بین ببرند.

او با بیان اینکه در حال حاضر، بازنده اصلی، ایران است، ادامه داد: اگر یک حکومت بی‌ثبات در افغانستان شکل بگیرد می‌تواند آثار امنیتی مختلفی برای ایران در پی داشته باشد. شکل گیری حکومت تمامیت خواه پشتون با متحدی، چون پاکستان، منافع ایران را تامین نمی‌کند. هند دومین بازنده است، چون گروه‌های افراطی که توسط پاکستان و ISI، در کشمیر و سایر نقاط آموزش داده شده و در افغانستان نیز مورد استفاده قرار گرفتند، می‌توانند برای هند نیز بی‌ثباتی ایجاد کنند. در نتیجه تروریست‌ها را در هند و آسیای مرکزی و کشور‌هایی که جریان اسلامی تندرو دارند، توسعه دهند.

محبعلی اشاره کرد: در همین جنگ پنجشیر نیز، بسیاری از این گروه‌های افراطی، متحد طالبان بودند؛ در جنگ پنجشیر، تروریست‌های ازبکی، تاجیکی و قرقیزی و چچنی، حضور دارند.

او در پاسخ به این سوال که آیا حکومت طالبان از سوی کشور‌های دیگر به رسمیت شناخته خواهد شد؟ بیان کرد: این مسئله زمان می‌برد. البته کشور‌هایی که منافع دارند، ممکن است طالبان را به رسمیت بشناسند. در گذشته هم فقط سه کشور، طالبان را به رسمیت شناختند یعنی پاکستان، امارات و عربستان. در حال حاضر ممکن است تعداد بیشتری از کشورها، آن‌ها را به رسمیت بشناسند به این دلیل که طالبان متحد آمریکا است و بعید است آمریکایی ها، مخالفت چندان جدی با آن‌ها داشته باشند. البته ابتدا این پروسه باید در سازمان ملل و شورای امنیت طی شود. هند و فرانسه ممکن است مخالفت کنند. فکر می‌کنم آمریکایی‌ها تلاش کردند یک نیروی ضدایرانی در افغانستان روی کار بیاید که فرصت‌ها را از ایران سلب کند. از این رو ممکن است آن‌ها به شناسایی طالبان توسط سایر کشور‌ها کمک کنند اگرچه ممکن است آن‌ها هم کمی تأمل کنند و سعی کنند امتیازاتی دریافت کنند.

محبعلی جمع بندی کرد: روس‌ها و چینی‌ها ممکن است به این روند کمک کنند به ویژه چینی‌ها که دوست پاکستان هستند. اروپایی‌ها هم احتیاط خواهند کرد. در واقع این فرایند شناسایی طالبان از سوی کشور‌های دیگر، زمان‌بر است و به نظر نمی‌رسد چندان سریع اتفاق بیفتد البته به این مسئله هم بستگی دارد که طالبان چه نوع دولتی را تشکیل دهند. باید منتظر باشیم ترکیب دولت چگونه است. رفتار طالبان با زنان و اقلیت‌ها و سایر گروه‌ها، در شناسایی اش موثر خواهد بود. فکر می‌کنم ایران هم باید تأمل کند و در شناسایی طالبان، عجله نکند چراکه ابزار شناسایی یکی از مهمترین ابزار‌هایی است که فعلا در اختیار ایران است.