مهران رفیعی:
بفرمود آقا به نوکیسه‌گان
بسازم سپاهی ز نو باوگان
بغرید آنگه به بانگی دُرُشت
بکوبم من آن کس که قاسم بِکُشت
ندارم امیدی به بالایِ دَه
چو دائم بنازد به دورانِ شَه
هواخواهِ من باشد آن خُردسال
که جُنبد ز جایش به وقتِ جدال
دروسِ دبستان کنم واژگون
به کودک بگویم ز کشتار و خون
چو تاریخ باشد سراسر خطا
نگارم کتابی به خطِ عطا
بخوانم ز طوسی من اسطوره‌ها
هجومِ شبانگه به گهواره‌ها
قرائت توانا کند خُرد را
که طوسی بداند رَهِ بُرد را
نویسم خمینی سرِ صلح داشت
به جایِ عداوت محبت بکاشت
چنین کودکانی جهادی شوند
همهِ مالِ ملت به غارت بَرَند
چو روزی رسد نوبتِ مجتبی
جهان تیره گردد چو عهدِ وبا
