من چه گویم از ظهورِ مجتبی؟
کز جلوسش حصبه آید یا وبا

درسِ خارج می‌دهد همچون پدر
بهتر از طوسی جَهَد در پشتِ در

گر گدایی سر کُند در کویِ او
دست و پایش می‌کند رنگِ لبو

مالِ دنیا او نخواند جز پشیز
روز و شامش بگذرد بی مبل و میزِ

مسلکِ نیکش بوَد مِهر و وفا
خون بگریَد گر کسی بیند جفا

از فساد و فتنه‌ها باشد بَری
جنتی گوید که او باشد پَری

هست قصد و غُصه‌اش خدمت به ناس
مهر وَرزد فارغ از جنس و لباس

دشمن از تحریم او دارد هراس
چون بداند رمز و راز اختلاس

‌ای خدا این سرخوشی از ما مگیر
تا بماند امتی خشنود و سیر

چون زمانِ این پدر آید بسر
شمع ما روشن نما با گُل پسر