پرستوی دلم بی آشیان شد

خیابان در عزای ارغوان شد

گلوی جویباران، پاک خشکید

سپیدار جوانمردی ، نهان شد

همه دیوان حافظ ، سوگوار است

و تهمینه، به کردستان روان شد

نسیم از کوچهء مهسا ، گذر کرد

همه کوه و کمر، آتشفشان شد

جهان در قبضهء دیو سپید است

و تهران مسند اهریمنان شد

سیه ماری ، گلوی خلق، بفشرد

کفن دزدی ، رییس کاروان شد!

چه آیین است که اعدامست کارش

و این ویروس ، رسوای جهان شد

اگر مهسا به مرگ سرخ، تن داد

سحر، نیلوفر عمرش، خزان شد:

به آهنگ طلوع صبح، زیباست

همیشه، نام او، ورد زبان شد

و لیکن حیف، ایرانی و ایران

سیاهی لشکر آدمکشان شد!