گزمگان ،حرام زادگان متملق نشسته بر بساط غارت بر مدارس هجوم می آورند .کودکان رابضرب شلاق وادار به خواندن سرود مورد پسند رهبر می کنند . اما سرودی قوی تر سرودی رسا تر در فضای کشور در حرکت است.

سرودی که هزار مرغ نغمه خوان بر منقار خود گرفته در سرتاسر ایران زمین در سرتاسر جهان می گردانند .در گلوگاه هزاران انسان آزاده نشسته می خوانند. تاجاودانه اش سازند.

سرودی برآمده از جان! سرود حرمان برای تمام آرزو ها وخواسته هائی که مستبد پیر از مردم دریغ داشته است.

دیکتاتور فریاد می کشد." نه نه سرود من باید جاودانه گردد.بکشید این سرود خوان ها را!" ده ها جوان سرود خوان بخاک می غلطند .اورا مثل نرون اشگ دانی نیست .او اشگی ندارد. هر دو چشم او شیشه ایست .گزمگان بمدارس هجوم می آورند .دسته دسته کودگان را گرفته بمیدانی میبرند تا برای فرمانده سرود بخوانند.

کودکانی چند حجاب اجباری معین شده از طرف رهبر را از سربر می گیرند سرودی دیگر گونه می خوانند.صدا در فضا می پیچد. فرمانده از خشم کف بر لب آورده فریاد می زند.

"نه نه سرود من باید جاودانه شود. در یاد ها بماند."

جلادان به کودکان هجوم می آورند. کودکی بر زمین می افتد .خون سرخش بر زمین جاری می شود. با سرود اجباری سلام فرمانده در هم می آمیزد. فرمانده مجنون عاشق خود! بوی خون را از درون سرود حس می کند . خون دخترک نوجوان دربیت بیت سرود سلام فرمانده جاری می شود .

فرمانده سرخوش از خون ریخته در پای سرود فریاد می زند "بیاورید قلم دان را بنویسید سرودی که در بند بند آن خون جاری بود.سرودی که با خون دخترکی خردسال بنام من خوانده شد. نام مرا جاودانه ساخت."

بدین سان سرود سلام فرمانده گره خورده با خنده های جنون آمیز فرمانده همراه خون دخترکی خردسال بتاریخ پیوست و جاودانه شد .سرودی که هر بار خوانده شود چشمان معصوم وغرق در خون دخترک اردبیلی دخترک تمام ایران زمین را بیاد خواهد آورد. این بود بتاریخ چهار دهمین روزاز دهمین ماه سال دو هزار بیست دو میلادی.

ابو الفضل محققی