اما بر می گردیم به رفتار «رفقا»ی چپ و بیشتر به شیوه ی عمل حزب توده ی ایران و سازمان فداییان خلق که دنباله رو ی نظری این حزب بود، و هر دو در زمان مستقر بودن حکومت شوروی دنباله رو ی سیاست ها و تئوری های نظری آن بودند.

این رفتار، که دستکم از سال ۱۳۵۷ موجب از میان رفتن حیثیت سیاسی و تاثیر گذاری این دو گروه بر روی اشخاص طرفدار تفکر کمونیستی شد، رفتاری ست که من آن را به «غش کردن تمام و کمال» به یک سمت سیاسی تعبیر می کنم.

تو گویی نمی توان در عین حمایت یا پشتیبانی از گروه یا حکومت یا رسانه ای، حد اعتدال نگه داشت و خوبی ها را در کنار اِشکالات دید و همزمان هر دو وجه را مورد بررسی قرار داد.

این روزها که جنبش بچه های ایران، قوت گرفته است، حکایت «هیس هیس الان وقت اش نیست» نیز تبدیل به مساله ای بغرنج شده که مانع از بیان ضعف ها و ایرادات اشخاص و گروه ها و رسانه ها می شود.

می گویند در این دوران نباید از کسی انتقاد کرد چون انتقاد باعث ضعف جنبش و سرد شدن حرکتی که آغاز شده می شود، حال آن که اگر چنین سکوتی رواست، باید برای همگان باشد نه این که یک طرف با نهایت قدرت و سرعت ترکتازی کند و طرف دیگر ساکت بماند که نتیجه ی چنین سکوتی، افتادن در مسیری خواهد شد که بعدا دیگر قابل تصحیح و کنترل نخواهد بود.

«رفیق کریم»، امروز نیز همچون گذشته که روس ها را بر سرشان حلوا حلوا می کردند به شکل صد در صدی از «ایران اینترنشنال» و محسنات آن سخن می گوید، در حالی که هنوز پرونده ی عملکرد خود ایشان و سازمان متبوع شان گشوده است و تا زمانی که به سوالات مطرح شده در این پرونده پاسخ داده نشود، گشودن پرونده ی «ایران اینترنشنال دوستی» قطعا بی جا خواهد بود.