وحدت انسان و طبیعت در فلسفه اسپینوزا معروف به "وحدت وجودیان" است. همه انواع و همه‌ی سطوحِ هستنده‌ها در زمین و زمان از ذاتِ نیرو و انرژی طبیعتی‌اند. فلسفه اسپینوزا همه‌ی این هستنده‌ها را صفات آن ذات می‌داند که نمی‌توانند بی مناسب بهم باشند و نوع خاص رابطه بر محور زمان و مکان میانشان وجود دارد. در حالیکه در ثنویت ایرانی با وجودی که خیر و شّر از یک منشأ به حساب می‌آیند اما همواره با یکدیگر در ستیز آنتاگونیستی می‌باشند. از این نظر مضمون شعر و ترانه "برای"، برای جهان غربی‌ها موضوع غیر آشنا نیست. و خود در همه ابعاد زیستی‌شان در این مضمون می‌زییند.

ترانه"برای" شروین، بیان نوع خاص رابطه میان هستنده‌ها است. رابطه‌ای که انسان و حیوان (نماد حیوان در "برای" سگ است) و بطورکلی طبیعت در نمای درخت با وجود خصائل منحصربفرد خودشان اما باهم در سازش و سازگاری قرار می‌گیرند. و این درست در جهان غرب تداول و تداوم دارد. بی جهت نیست که نسل به میدان آمده ایرانی خویشتنِ زیستیِ فردیتش را در جهان مدرنیته غرب پیدا می‌کند. فردیتی که از دل آزادی بر می‌خیزد و آزادی، آن نشانه و الگویی است که تقسیم بندی میان دو نیروی خیر و شر بمفهوم دشمنیِ سرمدی و ابدی با یکدیگر رنگ باخته است و مأوا ندارد. جهانی شدن شعر و ترانه "برای"، درست در چنین جهانی مطرح می‌شود و این جز گسست از ارزشهای دینی و اسلامی ایرانی چیز دیگر نیست. ثنویت ایرانی و اسلامی یعنی نبرد دائمی خیر و شر که تکلیف این دو در "معاد" یا "چینوت" زردتشتی روشن خواهد شد. در ترانه "برای" سخن از وحدت طبیعت و انسان و آزادی است و نبرد دائمی و ابدی میان دوستی و خصم وجود ندارد. هر چه هست دوستی در وحدت است. همچون "وحدت وجودیان" اسپینوزا.

نیکروز اعظمی