*
*
*
من نوشتم تا کی؟
و کسی نیست که پاسخ بدهد؛
اینک
امروز
اینجا...
در همین مملکتِ خفته به خون،
در همین کُهنه وطن.
من نوشتم تاکی؟
و از آن پیش که این جمله به پایان برسد
نازنینان ِ وطن را کُشتند،
که چرا قصد ِ نجات وطن از قوم ِ وقحیان کردند،
که "فقیهان" باشند.
من نوشتم تا کی،
و کسی نیست که در پاسخِ این پرسش
حرفی بِزَنَد.
اینک، امروز، آنجا،
در همان کهنه وطن،
دارهای اعدام
پاسخِ پرسش ِ بی جای من است
وکسی میگوید:
به صبوری گذران عمر که با اَسبِ شتاب،
به سلامت نروی تا مقصد!!!
می‌نویسم تا کی
و عجولانه به دُنبال ِ جوابی هستم!
دوشنبه ۲۲ مِه ۲۰
