در مورد محتوای کار اعتمادی، باید یادی کنم از نظر منصفانه ی کریم امامی، در مورد «ذبیح الله منصوری» که او را نویسنده ای لازم و مفید برای فرهنگ کشورمان دانسته بود.

یک نمونه از توهین هایی هم که به ذبیح الله خان در طول زندگی نویسندگی اش شده بود را زنده یاد امامی از جانب خودش یادآور شده بود که ایشان برای استخدام در موسسه مشهور و سخت گیر در انتشار آثار فاخر یعنی «فرانکلین» اقدام کرده بود و امامی با او گپ و گفت استخدامی داشت و به ذبیح الله خان به طعنه گفته بود که البته نوع ترجمه های ما با ترجمه های شما فرق می کند که ایشان با حجب ی که داشتند گفته بودند که البته می دانم شما چه نوع ترجمه هایی را منتشر می کند، و در نهایت هم ایشان را استخدام نکرده بودند.

اما ر.اعتمادی برای جامعه ی فرهنگی ایران مهم بود و هست برای این که به ایرانی ها «خواندن» و «مطالعه کردن» را یاد می داد.

یعنی نه این که بگوید این طور بخوانید یا این طور مطالعه کنید بلکه با نوشتن داستان هایی که هر جمله اش، خواننده را به سمت خواندن جمله ی بعدی می کشید، و کل کتاب هم خواننده را به رسیدن به انتهای کتاب علاقمند می کرد، این کار «بسیار مهم» را کرد و بسیاری از خوانندگانِ او و همین طور ذبیح الله خان، به لطف نوشته های این دو، چشمان شان به خواندن عادت کرد، و همین طور این ها باعث شدند تا ملال و خستگی چشم، از برخورد با کلمات سیاه بر روی کاغذ سفید از میان برود و شوق خواندنِ پیوسته در خواننده ایجاد شود.

مهم نبود و نیست که ر. اعتمادی چه ها نوشت و چه موضوعاتی را قلمی کرد؛ مهم این بود و هست که ر. اعتمادی چند نسل کتابخوان به وجود آورد که از کتاب های او به سمت کتاب های دیگر،،، جهت مطالعاتی شان تغییر کرد و چه بسا همین گروه اعتمادی خان و منصوری خان و حجازی خان و مستعان خان، نویسندگان و اهل قلم های بزرگی شدند که ما آن ها را بدون شناختن این استادان ناشناس شان می شناسیم.

یادش گرامی باد.